Powieść Jacka Dehnela porusza pewne problemy w polskiej literaturze współczesnej, które od jakiegoś czasu były zaniedbywane i niezauważane. Również perspektywa opisywanego tematu jest w pewnym sensie nowa i świeża. Książka porusza kilka kwestii uniwersalnych, a jednocześnie aktualnych dla problemów współczesnego świata. Przede wszystkim łamie pewne stereotypy.

Jednym z nich jest antysemityzm. Z opowieści babci, tytułowej Lali, wynika, że już w przedwojennej Polsce był on na porządku dziennym w polskich szkołach i uczelniach. Postawy antyżydowskie były już wtedy głęboko zadomowione również wśród polskiego duchowieństwa.

Kolejną kwestią jest na przykład mit Niemca jako krwiopijcy, bezdusznej istoty wyzutej z ludzkich uczuć. Otóż z relacji babci okazuje się, że zdecydowana większość Niemców, z którymi podczas ostatniej wojny bezpośrednio zetknęła się główna bohaterka, to kulturalni i wrażliwi ludzie, którzy tak naprawdę nie chcą tej wojny i czekają na jej szybkie zakończenie. Płynie stąd przesłanie, że ludzi nie można dzielić na dobrych i złych, wrogów i przyjaciół na podstawie narodowości, poglądów czy wyznania, a wszelka tego typu granica jest płynna i przebiega raczej w umyśle każdego człowieka.

Mitem, jakże często obecnie lansowanym, jest mit prawdy absolutnej, jedynej i niepodważalnej. Powieść jest tak skonstruowana, że jej tok zdaje się podążać za pełnymi dygresji i przeskoków w czasie opowieściami babci autora. Czasem są przytaczane przez jej wnuka, i co najciekawsze, zwykle w zależności od ich adresata to samo zdarzenie może przybierać wyraźnie odmienny kształt. Niekiedy, na zasadzie „Znacie? No to posłuchajcie” są przytaczane w różny sposób w zależności od danej sytuacji. Jak się zatem okazuje, prawda jest ze swej natury subiektywna i nie istnieje coś takiego jak oficjalna, obiektywna historia.

Wielką zaletą powieści jest żywy, barwny język, a liczne, często pełne humoru dygresje nie zakłócają toku narracji i doskonale ubogacają opowieści babci. Książka skłania do refleksji nad nieprzewidywalnością ludzkiego losu, którym często rządzi przypadek i zwykły zbieg okoliczności. Można też się zastanowić nad ułomnością i kruchością ludzkiej pamięci, której ślady możemy co najwyżej utrwalić na kartach książki. Jedyne, co wiemy na pewno, to że słońce wschodzi na wschodzie, by zajść na zachodzie. Po prostu życie…