Dziś dopiero znalazłam ten wiersz i odkryłam, że ktoś ujął słowami i to do rymu, to co ja przeżywam prawie codziennie. Wiersz ten powstał z okazji ukazania się trzeciej serii książek Polskiej Fundacji Kulturalnej i został wydrukowany w londyńskich "Wiadomościach" (1964, nr 40)


Rzecz bardzo ciekawa, pomyśl dla przykładu:
zjadłeś obiad - nie łakniesz drugiego obiadu.
Nie ciągnie cię kieliszek, gdyś się napił w miarę.
Noc całą grałeś w brydża - dość masz na dni parę.

Zapaliłeś - poczułeś się zaspokojony.
Ożeniłeś się - drugiej nie pożądasz żony.
A książkę ledwieś skończył, krótką albo długą -
już ci się druga marzy, już sięgasz po drugą.

Ledwie drugą przeczytasz, już tęsknisz do trzeciej,
co cię okładką zwabi, tytułem podnieci.
Już czwarta aż do świtu sen z twych oczu spłoszy.

Pomyśl tylko, wśród wszystkich na świecie rozkoszy
tą jedną coraz mocniej z wiekiem się upajasz,
a ona wzrasta w miarę, jak ją zaspokajasz.