Moje próżnowanie

A kiedy nic nie robię
to po prostu
cichuteńko
siedzę sobie.
I powoli
z kątów najciemniejszych
wychylają się węszące pyszczki wierszy.
Pyszczki głupie
zadziorne
wesołe
obskakują mnie ciasnym kołem.
Trącają mi noskami kolana:
"Hej próżniaczko
czemuś taka zadumana?
A łap nas!
A chowaj się przed nami!
A powiąż nas za ogonki rymami!"
I najwięcej wierszyków przybywa
ilekroć bywam
leniwa*.


---
* Joanna Kulmowa, "Moje próżnowanie", Krajowa Agencja Wydawnicza, Warszawa 1979.