Po zupełnie niezachwycającym "Hotelu Paradise", który o mało nie wykończył mnie gadulstwem narratorki-bohaterki, dałam autorce drugą szansę. Miałam nadzieję, że może cykl jest trochę rozciągnięty w czasie i między pierwszym a trzecim jego tomem Emma już nieco dojrzała, ale niestety nic z tego... nadal cierpi na niepowstrzymany słowotok, czując się w obowiązku drobiazgowo streszczać przebieg wszystkich swoich i nie tylko swoich działań, również tych zupełnie niezwiązanych z akcją. Jednorazowy opis przyrządzania koktajlu dla babki Aurory z zapasów alkoholu podkradanych stałej rezydentce hotelu albo „psucia” ostrymi przyprawami potrawy podawanej pewnej złośliwej staruszce może bawić, ale to samo powtarzane po raz piąty – ze zmienianiem jedynie składników, choć i to nie zawsze - zaczyna nudzić, a od dziesiątego robi się niestrawne. A już zupełnie mdlące jest powtarzanie w nieskończoność, kto zjadł ile i jakich pączków („Wanda (…) jadła pączka z tęczową posypką”[1], „wyjął pączek z kolorową  o r a z  [podkreślenie autorki] czekoladową posypką”[2], „przełykając kawałek pączka z czekoladową posypką”[3], „Wanda jedząca pączka z tęczową posypką”[4], „zabezpieczyłam obie połówki pączka z posypką czekoladową”[5], „nie chodzi o jeden pączek z posypką czekoladową, ale o wszystkie pączki z posypką”[6]).

Gdyby jeszcze intryga była klarowna – ale zagadka jest mocno przedatowana, jej rozwiązanie nikogo prócz Emmy nie obchodzi, a poza tym i tak zostaje rozwiązana jedynie częściowo. Gdyby nie parę klimatycznych opisów, nawet dwója byłaby za wysoką oceną; z ich powodu dałam dwa z plusem, a trzeciego spotkania z Emmą tak czy inaczej już nie zaryzykuję. Bo a nuż w La Porte znajdzie się więcej miłośników pączków z posypką?



---
[1] Martha Grimes, „Hotel Belle Rouen”, przeł. Barbara Kopeć-Umiastowska, wyd. WAB, Warszawa 2007, s. 209.
[2] Tamże, s. 217.
[3] Tamże, s. 218.
[4] Tamże, s. 275.
[5] Tamże, s. 311.
[6] Tamże, s. 369.