Najnowsze czytatki
Przeczytałam 120 książek po raz pierwszy i około 30 powtórek (w całości i w kawałkach). Z tego tylko 10 na papierze (no i te powtórki też były papiero...
Właśnie klepnęłam przycisk "wyślij" i wyekspediowałam w ten sposób gorzki mail do redakcji wydawnictwa Iskry pełen pretensji o to, że kupione przeze m...
Pokaż wszystkie »
Najnowsze wypowiedzi na forum
Szczerze polecam "Przejrzeć Anglików", to jest doskonałe kompendium angielskości i jej poczucia humoru.
Niech to się nigdy nie kończy - jakoś nie przepadam za Erikiem Winterem, same historie kryminalne są niezłe, ale pan policjant mnie nudzi. Tak było i tym razem.
Makuszyński: O jednym takim, któremu ukradziono słońce - czekałam od dawna na tę bografię, bo mam ogromną słabość do Makuszyńskiego, do jego wiary w dobro, lekkiej egzaltacji i umiejętności wyciskania łez, więc tym bardziej przykro mi było czytać o jego antysemickich wypowiedziach, ch...
Pokaż wszystkie »
Najnowsze recenzje
Dawno się aż tak nie zawiodłam, choć rozczarowania literackie zdarzają mi się, jak każdemu czytelnikowi. Czasem wpada mi w ręce całkiem dobra książka, ale po jej autorze spodziewałabym się czegoś więcej, czegoś świeżego, oryginalnego albo mądrzejszego. Czasem powieść się świetnie zaczyna, a potem rozczarowuje brakiem pointy. Czasem jednak, jak w tym wypadku, zdarza się gniot totalny, którego się kompletnie nie spodziewałam. Może gdybym nie wiedziała, że autorka jest córką TEGO Gałczyńskiego i że...
„Złota Czara” powstała w 1929 roku, kiedy John Steinbeck miał 27 lat. Nie był to jego debiut pisarski, bo miał już wtedy na koncie przynajmniej jedno opublikowane opowiadanie, a na życie zarabiał pisaniem reportaży, ale powieść, owszem, pierwsza. Pierwsze śliwki – robaczywki, niestety. Gdybym od niej zaczęła moją znajomość ze Steinbeckiem, z pewnością ominęłyby mnie znakomite „Tortilla Flat”, „Ulica Nadbrzeżna” albo świetne „Pastwiska niebieskie”. Za to teraz, znając już wymienione dzieła, czuję...
Wczorajszy dzień należał do tych, którzy odeszli, wspominaliśmy bliskich, których już z nami nie ma i obcych, ale dobrze znanych ze swoich dzieł lub czynów. Zupełnie przypadkiem wybrałam na ten czas lekturę „Mojego ojca Romulusa” Raimonda Gaity, myśląc, że to opowieść o imigrantach w Australii. Trafiłam jednak na doskonale prostą, linearną opowieść o losach tytułowego Romulusa, spisaną przez jego jedynego syna. Autor nie próbował w żaden sposób zdobyć zainteresowania czytelnika, opowiedział hist...
Pokaż wszystkie »
-
książka oceniona przez Ciebie - najedź na ikonę przy książce aby zobaczyć ocenę
-
do książki dodano opisy lub recenzje
-
książka dostępna w naszej księgarni
-
książka dostępna u innych użytkowników (wymiana, kupno)
-
książka znajduje się w Twoim schowku