"Sedno rzeczy" jest powieścią, w której spotykamy się z narracją w narracji. Oto młody człowiek, będący naszym pierwszym narratorem, dostaje od swojego mistrza (drugiego narratora) długi list samobójczy, w którym ten opisuje swoją młodość i tym samym oczyszcza sumienie.

Jest to pierwsza z dojrzalszych książek Natsume i jednocześnie jedna z tych pesymistycznych, przepełnionych modernistyczną dekadencją, nihilizmem i cierpieniem duszy. To także zestawienie obyczajów, jakie panowały w czasach Senseia, z tymi, które panują w czasach współczesnych młodszemu z bohaterów. To także próba pokazania różnych obliczy miłości. Od miłości pomiędzy kobietą a mężczyzną, poprzez miłość dziecka do rodziców, skończywszy na uczuciu uwielbienia młodzieńca do dojrzałego mężczyzny. Miłość w tym utworze pcha ludzi do różnych rzeczy, czasem złych, czasem dobrych, często jednak destrukcyjnych.

"Sedno rzeczy" jest książką dla tych, którym nieobce są występki ludzkie i ból duszy, dla tych, którzy przede wszystkim są rozmiłowani w utworach cierpiętniczych.