To nie jest zwykła książka o Warszawie. To podróż do miasta nieistniejącego nawet nie od 50 lat, a co najmniej od 90, kiedy nie wolno było jeszcze budować się za rogatkami, na Wiśle stawał dopiero trzeci most (drugi kolejowy), a ulice w większości przypadków miały rynsztoki. Podróż do miasta, w którym wśród ludzi wciąż żywa jest pamięć XIX wieku, i w którym nie zapomniano jeszcze o wielu budowlach, które zniknęły z powierzchni ziemi, zanim wymyślono aparat fotograficzny. Za wydanie tej książki brawa należą się wydawnictwu Aluna. Nie tylko za sam fakt udostępnienia zupełnie niemal zapomnianych tekstów (części z zawartych w nich informacji zabrakło choćby przy odbudowie Starówki), ale i za formę - brak ingerencji w oryginalny tekst (nie skasowano nawet literówek!), elegancką czcionkę, gruby, kremowy papier i dołączoną mapkę. Nieco mniejsze zadowolenie budzą załączone zdjęcia (dość niewyraźna sepia, w dodatku są to raczej popularniejsze widoki) i okładka (skory do zagięć karton i ścierająca się farba), ale absolutnie nie rzutują one na ogólną ocenę książki, którą każdy szanujący się varsavianista wręcz ma obowiązek posiadać w swojej biblioteczce.

I dwa słowa na temat zawartości książki. Pierwsza jej część, czyli "Gawęda o Warszawie", to zbiór trzynastu niewielkich artykułów dotyczących dziejów miasta oraz stołecznej architektury (głównie Krakowskiego Przedmieścia), drukowanych pierwotnie w latach 1910-12 w periodyku "Ziemia". Druga część - "Przewodnik po Warszawie z 1912 r." - to coś w rodzaju leksykonu nazw popularniejszych ulic połączonego z wycieczką po najciekawszych zakamarkach miasta, z podaniem szczegółów powstania co ważniejszych budowli i zachowanych najciekawszych detali architektonicznych czy pamiątek konkretnych zdarzeń. To świetny materiał, dzięki któremu w łatwy sposób można się przekonać, jakim miastem byłaby dziś Warszawa, gdyby nie II wojna światowa.