Jest to bez wątpienia najlepszy polski horror, jaki dotychczas przeczytałem. Doskonała charakterystyka postaci, bardzo ciekawy pomysł, wciągająca akcja. Książka trzyma w napięciu od pierwszej strony aż po sam epilog. Brak tu tanich chwytów, nudnych i sflaczałych opisów bryzgającej krwi i odcinanych głów. Cała książka jest zapisem rozmów nagranych na taśmę magnetofonową. Przez kogo? Oto jedna z wielu mrocznych tajemnic tego horroru.

Miłoszewski traktuje swojego czytelnika jak partnera w bardzo interesującej i inteligentnej grze. Wiele rzeczy pozostaje niedookreślonych i niedopowiedzianych, sporo treści prześlizguje się między wierszami. Tekst staje się przez to nie tylko zapierającym dech w piersiach horrorem (trzeba się przygotować na bardzo mocne wrażenia!!!), ale i ciekawym portretem psychologicznym mieszkańców warszawskiego blokowiska. I wierzcie mi - nie jest to "psychologia chodnikowa", uprawiana obecnie coraz chętniej przez rzesze ćwierćinteligentnych dyplomowanych magistrów psychologii. Wszystkie uwagi Miłoszewskiego są cięte, ale przemyślane i trafne. Brak tu na szczęście ciężkawych wynurzeń podtatusiałych inteligentów - dostajemy tekst niemalże doskonały.

Owo "niemalże" należy jednak autorowi wypomnieć - czytając "Domofon" miałem niekiedy wrażenie, że niektóre jego fragmenty są zgrabnie posklejanymi kolażami mniej lub bardziej znanych horrorów filmowych. A może tak mi się tylko wydawało? :)

Polecam!!!