Komedia Szekspira. Z dużym poczuciem humoru, a także z morałem.

Co zrobić, gdy ma się dwie córki? Młodsza, Bianka, jest piękna, urocza i uległa, starsza, Kasia, jest pyskata i złośliwa. Bianka ma wielu adoratorów, od Kasi natomiast mocno oni stronią. Baptysta, ojciec, chce zapewnić przyszłość im obu. Postanawia więc, że nie odda nikomu ręki młodszej, dopóki ktoś nie poślubi starszej. Adoratorów Bianki wprawia to w niemałe zakłopotanie, co powoduje, że nawet wchodzą ze sobą w większą komitywę. Nieoczekiwanie zjawia się Petruccio, który przybył do Padwy z zamiarem poślubienia zamożnej panny. Kasia spełnia te warunki, mimo że nie należy do grzecznych i posłusznych dziewczynek. Na domiar złego, Petruccio zakłada się z amantami Bianki, że w ciągu miesiąca po ślubie Kasia stanie się potulna jak baranek, miła i posłuszna. Czy to się uda?

W zakończeniu znajduje się wspomniany morał; kto przeczyta, ten się dowie, jak on brzmi.

Jest to naprawdę bardzo dobra komedia Szekspira. Pachnie trochę męskim szowinizmem, lecz mimo to jest bardzo pouczająca i potwierdza stereotypy roli kobiety. Poza tym dialogi, szczególnie między Kasią i Petrucciem, są zabawne, szybkie, zaskakujące oraz niezwykle śmiałe.

Uważam, że Szekspir zasługuje kolejny raz na oklaski dzięki "Poskromieniu złośnicy".