Użytkownik: ka.ja 02.08.2015 23:53 napisał(a):
Odpowiedź na: „Rodzina Połanieckich” to... | margot. Postanowiłam nadrobić zaległości w klasyce, skoro już tę klasykę mam pod ręką, ale nie wiem, czy mi starczy cierpliwości. Chwilami mam ochotę podkreślać na czerwono "słodycz" i "słodka" odmieniane przez wszystkie przypadki, ale za dużo tego jest, pozakreślałabym całe strony. Cukrzycy można dostać! Gdyby nie postać Bukackiego, który mnie przynajmniej bawi (urocze plany zostania wegetarianinem!), już dawno rzuciłabym Połanieckich w kąt. Ja rozumiem "spektrum uczuć miłosnych", ale to jest uczuciowość na poziomie emocjonalnym gimnazjalistów - ona mu się podoba, ale go odpędza, on się zakochuje, ona się obraża, on się złości, ona flirtuje z innym, to on też z inną, jemu serce mięknie, to ona się znów obraża, on się wycofuje, to ona tęskni! Matko! dwieście stron takiego kiwania się jak wańki-wstańki! Nie na moje nerwy. Będzie tam wreszcie jakaś akcja, czy nie? Nie mam na myśli strzelaniny (choć ta, owszem, już była), tylko cokolwiek poza tymi podchodami ze wzdychaniem.

Użytkownik: lachus77 21.06.2023 12:31 napisał(a):
Odpowiedź na: „Rodzina Połanieckich” to... | margot. Gdyby Sienkiewicz pisał tylko książki obyczajowe, to prawdopodobnie mało kto chciałby je czytać albo z czasem autor zacząłby pisać całkiem dobrze. Niniejsza książka nie należy może do arcydzieł literatury, ale da się czytać, mimo że mało w niej dialogów, a więcej przemyśleń. Kiedy Jerzy Antczak chciał sfilmować "Noce i dnie", wielu uważało, że nie da się tego zrobić, ponieważ mało jest w książce dialogów. Jak wiemy, dało się sfilmować i książkę Dąbrowskiej, i Sienkiewicza. Rzecz ciekawa, że grający Stanisława Połanieckiego aktor Andrzej May – jak podaje Wikipedia – przyznał się, że nie do czytał powieści do końca, bo go znudziła. Ale żeby ocenić ten utwór, trzeba go samemu przeczytać. Moim zdaniem, nie jest najgorszy, a jak ktoś lubi „Lalkę”, to przy dobrej woli może i polubi „Rodzinę Połanieckich”.