Jak postrzegana jest nasza literatura w Niemczech? Jak próbuje się ją rozpowszechnić, przybliżyć zagranicznym czytelnikom? Na czym polega jej specyfika? Jak widzi ją najbardziej wpływowy niemiecki krytyk literacki? Te pytania nieustannie towarzyszą lekturze książki Marcela Reicha–Ranickiego, zwanego „papieżem niemieckiej krytyki literackiej”.

"Najpierw żyć, potem igrać" to wybór 28 artykułów, pisanych w latach 1958–2001 w większości dla niemieckiej prasy. W książce zostały zamieszczone m.in. recenzje, portrety i wspomnienia pośmiertne o szesnastu pisarzach polskich, którzy według krytyka wywarli duży wpływ na literaturę polską XX w. Znalazły się tu teksty o takich twórcach, jak: Brunon Schulz, Jarosław Iwaszkiewicz, Jan Parandowski, Antoni Słonimski, Mieczysław Jastrun, Witold Gombrowicz, Stanisław Jerzy Lec, Jerzy Andrzejewski, Czesław Miłosz, Kazimierz Brandys, Tadeusz Nowakowski, Roman Bratny, Andrzej Braun, Andrzej Szczypiorski, Sławomir Mrożek i Marek Hłasko.

[Ossolineum, 2005]