Właściwie było to nic. Ot przypadek, zły los, w końcu przecież tak zmienny. Właściwie to wszystko mogło się wydarzyć i pozostać wspomnieniem; wydarzyć się i nie wnieść zmiany w jego życie.

Tak mogło być, ale tak się nie stało. Niestety, przegrana w krykieta sprawiła, że przestał być człowiekiem wartościowym. Przestał być kimś, ale oczywiście tylko we własnym mniemaniu. Dlatego zaszył się w mieszkaniu brata. Wraz ze swoim mikroskopijnym majątkiem i osiągnięciami, z zerwanymi studiami i... faksem.

A wszystko to po to, by powrócić do przeszłości. Bo w końcu to ona jest bezpieczna. To, co się wydarzyło, już nie może się zmienić. Więc dlaczego się w tym nie pławić? A nawet nie pozostać, choćby na zawsze...

Dlaczego powrócić? Bo wszystko było wtedy proste i nieskomplikowane.

"Jeśli nie spałem, skakałem z zachwytu. Nigdy nie chodziłem. Zawsze podskakiwałem."

Bo można się było bawić tak długo... że zatracało się poczucie czasu i miejsca. I dlatego pierwszą rzeczą, którą zrobi nasz bohater, będzie kupno czerwonej piłki. Uderzanej w tę i z powrotem. Odbijanej od ściany, o ziemię, do rąk, od ściany...

Opowieść toczy się krótkimi zdaniami, jak dziecięce myśli, w które wkraczają komplikacje dorosłości, które przecież są istotą bohatera. Tego nie zmieni. Ale... pozwoli na jakiś czas powalczyć naturze i umysłowi. I powrócić do tego, co się znało.

"Dajcie mi piłkę!
Dajcie mi rower!
Oto wielkości, z którymi sobie radzę."

To kapitalna książka, by oderwać się od rzeczywistości. Przypomnieć sobie, że kiedyś inne rzeczy były naprawdę dla nas ważne. Tak samo ważne, jak teraz elementy dorosłości. Naprawdę warto być dzieckiem.

Bo naiwność to super sprawa!

Zresztą, w końcu wakacje to dobry czas, by się wyłączyć. Wyjść z dusznej powagi, z krępujących więzów, z mącącej dorosłości!!! By zauważyć zwierzęta (te z ZOO się nie liczą), by spisać listy ukochanych rzeczy, i wspomnieć czasy, gdy rodzice nas chronili. Dzięki Erlendowi Loe wiem, że mając prawie 30 lat, nadal mogę być dzieckiem. I chwała mu za to!!!