Od razu zacznę od tego, że książka zrobiła na mnie wielkie wrażenie. Tym większe, iż zawsze wydawało mi się, że nie zwracam specjalnie uwagi na styl, na poetykę słowa. Dla mnie klimat i magia słów były ważne, owszem, ale jako dodatek do fabuły, która przede wszystkim musiała być ciekawa, a nie jako esencja książki. Poza tym jakiś czas temu czytałam "Podróż ludzi Księgi" i poza pewnymi fragmentami głównie dotyczącymi przeżyć wewnętrznych bohaterów, książka mnie nużyła i teraz nie potrafiłabym już powiedzieć nic konkretnego na jej temat. Dlatego do "Gry..." podchodziłam jak do jeża i zostałam bardzo mile zaskoczona.

Oczywiście spośród opowiadań jedne podobały mi się bardziej, inne mniej. Z pierwszych ośmiu prawie nie zapadło mi w pamięć "Bardo. Szopka"". Nigdy specjalnie nie zachwycałam się szopkami i w tym sensie nawet mistrzowski opis całej misternej struktury mnie nie ujął. Zresztą o wiele bardziej niż przywiązywanie wagi do opisu rzeczy podoba mi się koncentracja Tokarczuk na człowieku. "Najbrzydsza kobieta świata" to dla mnie wspaniałe studium osobowości "wiecznego chłopca", wiecznego poszukiwacza, gnającego wciąż naprzód w nadziei odnalezienia własnej tożsamości, który tylko przypadkiem i na chwilę zatrzymuje się w biegu, żeby przelotnie pomyśleć, iż przyczyna i rozwiązanie tkwią w nim samym. Podobnie odczytuję "Wieczór autorski", choć opowiadanie to koncentruje się bardziej na ciągłej potrzebie potwierdzania własnej wartości, wobec której wszelkie inne potrzeby zostają unieważnione.

Sposób narracji Tokarczuk skojarzył mi się z prozę południowoamerykańską. Pewne zdania, fragmenty i akapity, które właściwie nie popychają akcji do przodu, zatrzymują ją nawet, są dygresjami, refleksjami, czyta się z wypiekami na twarzy. Nie da się pominąć ani jednego słowa, bo wszystkie są ważne. Pojawiający się w niektórych opowiadaniach temat pisarstwa przypomina mi podobne wątki poruszane przez Austera w jego Trylogii Nowojorskiej. Ostatnie opowiadanie "Gra na wielu bębenkach" da się natomiast porównać do innej powieści tego autora: "W kraju rzeczy ostatnich" - to też opis miasta, będący jedną wielką przenośnią, wieloznaczny i niepokojący.

Pierwsze opowiadanie "Otwórz oczy, już nie żyjesz" bezbłędnie wprowadziło mnie w klimat całego tomu. Abstrahując od ciekawego pomysłu i świetnego budowania nastroju, Tokarczuk ślicznie pokazała relację czytelnika z książką, bardzo szczególną, niemal intymną. Na przykład kiedy bohaterowie kryminału napełniają kieliszki winem, C. też otwiera butelkę... Opowiadania z trzeciej części podobały mi się najmniej. Nie bardzo lubię prozę uwikłaną w kontekst polityczny - to po pierwsze (bardzo opornie czytało mi się "Che Guevarę"), a po drugie – sens kilku z tych opowiadań jest dla mnie nie do końca jasny, np. "Glicynia", "Skoczek", "Żurek". W ostatnim cyklu tylko dwa naprawdę wywarły na mnie wrażenie: "Tancerka" (która mnie wzruszyła) i "Gra na wielu bębenkach". A może to kwestia nieodpowiedniego nastroju, zmęczenia czytaniem? Bo trzecią część zaczynałam jakby "na siłę", z rozpędu. A Tokarczuk trzeba widocznie czytać ze świeżym, otwartym umysłem, przygotowanym na powolne smakowanie tej prozy. :)