Sięgnęłam do "Kwiatków..." kilka dni temu w nocy. Pomyślałam, że przeczytam parę anegdot, żeby zobaczyć, jak są napisane. No i tak mnie wciągnęło, że oderwałam się dopiero po przewróceniu ostatniej strony. W trakcie czytania - głośno się śmiałam, ale nie tylko. Poza śmiechem książeczka zmusza do refleksji, co świadczy o jej ogromnej wartości.

Przeczytałam niedawno (przy okazji pierwszej rocznicy śmierci Jana Pawła II) na pewnym forum internetowym, słowa brzmiące mniej więcej tak: "Jak można czcić i uważać za świętego, człowieka grzeszącego całe życie pychą? Za życia Papieża powstawały Jego pomniki, szkoły i szpitale były nazywane Jego imieniem, a On to wszystko wiedział i akceptował". Ciężko opisać moje oburzenie spowodowane tą krzywdzącą opinią... Jej autor powienien jak najszybciej sięgnąć właśnie do "Kwiatków...", w których przede wszystkim, poza poczuciem humoru, uderza niezwykła skromność Papieża, choć niewątpliwie WIELKIM CZłOWIEKIEM BYŁ.