To nie jest Wielka Poezja. To są wiersze i wierszyki. Bardzo klasyczne - z rymem i rytmem. Proste. Prościutkie. Ale te wiersze i wierszyki są pisane sercem.

Niektóre zabawne (np. "Kot, szach, mat"). Niektóre tragiczne (np. "I cóż z tego..."). Dłuższe i krótsze. Monotematyczne, oczywiście, całkowicie.

Wszystkie te cechy są mało ważne; ważne jest to, jak bardzo autor kocha i szanuje koty; nie tylko swoje, wszystkie.

Ale te proste wierszyki - "zabawa ołówkiem lub piórem", jak mówi o nich sam Klimek - są tak cudownie optymistyczne, przywracające wiarę w ludzi, w człowieczeństwo, we wrażliwość, dobroć, cechy dziś dosyć niepopularne, staroświeckie wręcz.

Warto zatrzymać się na chwilę. Przeczytać. Uśmiechnąć się.

Polecam.