Gdyby ktoś zapytał mnie o Janusza Głowackiego przed lekturą "Z głowy", jedyne, co mógłbym, na podstawie teleturniejowego skojarzenia, o nim powiedzieć, to - współscenarzysta kultowego "Rejsu". I tyle. Jednak lektura wspomnianej wyżej książki, z którą przez ostatnie cztery dni miałem do czynienia, obraz ten zmieniła. "Głowa" przestał się jawić jako nieznajomy, a stał się spotkanym w barze kumplem, który opowiedział pieprzną, złośliwą, nieoszczędzającą nikogo wokół (w tym samego siebie), historię. Historię części swojego, nader burzliwego, żywota.

Z głowy Głowy wylewa się opowieść o przed-, po- i wreszcie emigracyjnych losach autora. Miesza się pobyt w Nowym Jorku ze wspomnieniami z wczesnego dzieciństwa, Londyn z Warszawą, a ta z kolei z Honkongiem. I podobnie jak znajomy parkingowy, który panu Januszowi wyłuszczył, że: "Pan nawet nie wie, jak ja pana szanuję. Przepraszam, że w tej chwili oddaję mocz"*, tak i pan Janusz szanuje tych, których opisuje, ale równocześnie sika na niektóre świętości i to nie tylko narodowe, sikiem tzw. prostym. Czarny humor, ironia, mnóstwo dykteryjek o tzw. "środowisku", gorzkie obserwacje życia w kraju i za granicą, równe traktowanie wszystkich i wszystkiego. Zarówno VIP-ów, jak i znajomych kurew ze stolicznych ulic. Pełen luz. Jednak gdzieś tam jest melancholia, tęsknota za krajem, troszkę cwaniactwa etc. Wszystko to tworzy urokliwą, choć czasem trudną do zniesienia opowieść człowieka, który z niejednego pieca jadł i z niejednej półlitrówki pił.

Polecam gorąco, bo dawno już nie było książki, dla której poświęcałbym każdą wolną chwilę. Polecam, bo przyjemnie przeczytać, że do SPATiF-u przychodzili "reżyserzy i prości alkoholicy" :D. Polecam, bo... Ech, przeczytajcie, to dowiecie się, dlaczego tak polecam ;).

---
* Janusz Głowacki: "Z głowy", "Świat Książki", W-wa 2004.