Pisarz Michael Noonan traci żonę przez tragiczny splot przypadków. Jego ból potęguje wiadomość, że oczekiwała dziecka. Pisać też nie może i nie jest to brak natchnienia, bo pomysłów mu nie brakuje, ale dosłownie i w przenośni odrzut od komputera, przy którym pisał. Odrzut, któremu towarzyszą mdłości, duszności, torsje, a czasem utrata przytomności. Zaczynają go dręczyć nocne koszmary związane z letnim domem nad jeziorem Dark Score - domem, który nazwali razem z żoną "Sara Laughs".

Aby rozwikłać problem, pozbyć się koszmarów i zacząć normalnie żyć, postanawia tam jechać. Spotkanie z małą Kirą i jej mamą sprowokuje go do działania, które zwróci przeciw niemu mieszkańców spokojnego miasteczka.

Co łączy mieszkańców TR-90 (tak nazywa się miasteczko nad jeziorem) z komputerowym milionerem? Dlaczego Sara Tidwell, czarnoskóra pieśniarka, mieszkająca przez jakiś czas z rodziną i przyjaciółmi w domu nad jeziorem na początku XX wieku, nie nagrała żadnej płyty? Czy rozwiązania należy szukać w czasie teraźniejszym, czy w przeszłości?

Na te pytania odpowiada pan King, jak zwykle po mistrzowsku stopniując napięcie, w myśl zasady, że najpierw ma być trzęsienie ziemi, a potem napięcie musi rosnąć.

Wielbiciele gatunku znajdą tu wszystko: od dzwoniących w pokoju dzoneczków, podmuchów mroźnego i gorącego powietrza, stukania w ścianę, wędrujących po lodówce magnesików, aż po płacz dziecka i mrożące krew w żyłach krzyki w pustym domu. Ale przede wszystim znajdą działanie uwarunkowane i zdominowane przez wielką miłość, dla której nawet śmierć nie stanowi przeszkody.
Miłość, która każe chronić ukochaną osobę.
Miłość, która podpowiada, pomaga omijać zasadzki.
Miłość, która pokonuje nienawiść.

Mam tylko jedno zastrzeżenie: nie rozumiem, dlaczego człowiek inteligentny, piszący książki w stylu Mary Higgins Clark, potrzebuje aż czterech lat, żeby zorientować się, gdzie leży rozwiązanie jego problemów.