"Pokuta" Iana McEwana nie jest książką łatwą. Prowokuje do myślenia, wymaga od czytelnika skupienia, a jednocześnie pobudza do refleksji.

Główną bohaterkę - Briony - poznajemy w trzech odsłonach. W każdej z nich wydaje się tak samo wiarygodna. Autor mistrzowsko wprowadza nas w świat uczuć zarówno zarozumiałej dziewczynki, młodej kobiety, jak i nobliwej staruszki.

Pierwsza część książki to rok 1935. 13-letnia Briony żyje w świecie swoich fantazji i urojeń. Wychowywana przez matkę, nieustannie cierpiącą na migreny, i wiecznie nieobecnego ojca, próbuje odnaleźć się w roli pisarki. O wszystkim chce wiedzieć, we wszystkim uczestniczyć, spragniona bycia w centrum uwagi. Rozumie świat na swój naiwny, dziecinny sposób. Ten właśnie naiwny punkt widzenia doprowadza do tragedii, w wyniku której zrujnowane zostaje życie kilku osób.

W drugiej części poznajemy Briony jako młodą pielęgniarkę, ciężko pracującą przy ofiarach wojny, rozpaczliwie próbującą naprawić winy przeszłości. Briony staje się kobietą, dojrzewa, zyskuje świadomość, która parę lat wcześniej nie pozwoliłaby jej dopuścić do dramatycznej w skutkach pomyłki.

Część trzecia to rok 1999, siedemdziesiąte siódme urodziny Briony. Pisarz postanawia z nas zażartować: wszystko skończyło się dobrze, czy też nie? Zdarzyło się naprawdę, czy może rozegrało się jedynie w umyśle wybitnej pisarki?

Książka jest dość smutnym utworem. Nie polecam jej na wakacyjny wyjazd ani dla zabicia czasu na przystanku autobusowym. Dużo w niej okrutnych opisów, a i happy end nie do końca jest happy endem. Jednak jest to jedna z tych książek, które zalicza się do ważnych i których ślad pozostaje w nas na zawsze. Dla mnie ma ona jeszcze inny, osobisty wymiar: w wiecznie rozmarzonej, żyjącej w swoim świecie Briony dostrzegam samą siebie.