"My" to powieść o "idealnym", określonym matematycznymi regułami świeie, w którym nawet imiona zastąpiono numerami. Głównym bohaterem jest więc D-503, inżynier-konstruktor, który doskonale odnajduje się w tej precyzyjnie działającej rzeczywistości. Wierzy w to, że totalitarna władza Dobroczyńcy jest najlepszą z możliwych. Zachwyca się pięknem szklanych domów (oczywiście nie tych Żeromskiego;)), które umożliwiają tzw. Opiekunom nieustanną kontrolę nad obywatelami. Nie wyobraża sobie życia w zamierzchłej przeszłości, kiedy to każdy robił to, co chciał, a nie to, co mu nakazano w ustalonym przez państwo harmonogramie dnia. Jest on jednym z wielu, którym nie tylko nie przeszkadza ten brak wolności, ale dla których, wręcz przeciwnie, to właśnie on jest wolnością. Wszyscy myślą tak samo, wszyscy kochają Dobroczyńcę, nikt się nie sprzeciwia, nie ma jednostek, są tylko tytułowi "MY". Jednak wkrótce w to uporządkowane życie głównego bohatera wkrada się I-330, tajemnicza kobieta, która zupełnie inaczej patrzy na ten "doskonały" świat... To tyle, jeśli chodzi o treść książki, gdyż nie chcę zdradzić zbyt wiele...

Powieść "MY" to przede wszystkim świetne studium totalitaryzmu. Prezentuje nie tylko metody, za pomocą których dyktatorzy kreują wizję świata doskonałego, ale także udowadnia, że wszelkie próby buntu są tylko próbą dojścia do władzy nowego dyktatora (Państwo Jedyne i spisek "Mefi" to różne stadia tej samej formy rządów). Jednak poza problemem władzy, można dostrzec tu także obraz człowieka: zagubionego, pełnego wewnętrznego niepokoju, rozdartego między tym, co uporządkowane i stabilne, a tym, co nowe; szukającego jedynie prawdziwego uczucia, gotowego na wszystko, by je zdobyć; dążącego do władzy za wszelką cenę.

"MY" to książka odsłaniająca ciemne strony człowieka, dająca na chwilę ziarno nadziei, by potem je zdusić. Może właśnie dlatego nie można przejść obok niej obojętnie i chyba bez względu na to, czy się podoba, czy nie, na długo pozostaje w pamięci.