„...Przyszedłem rozłączyć syna z ojcem, córkę z matką, a synową z jej teściową”.

Te słowa z Ewangelii św. Mateusza są hasłem przewodnim książki o życiu świętej Elżbiety Węgierskiej.

Św. Elżbieta urodziła się w 1207 r. na Węgrzech. Była córką króla węgierskiego Andrzeja II i Gertrudy von Andechs (siostry św. Jadwigi Śląskiej). W 1221 r. została zaręczona z Ludwikiem, synem Księcia Hermana landgrafa Turyngii i Hesji, na zamku w Wartburgu koło Eisenach, na którym też po zaręczynach zamieszkała. Elżbieta zdobyła świętość, żyjąc na zamku książęcym, a zarazem oddając się bez reszty posłudze chorym i ubogim.

Dobraczyński opisuje życie Elżbiety (nazywanej w książce Elzą) od momentu, gdy jest już żoną Ludwika i ma dzieci. Pokazana jest jej droga do świętości. W dużej mierze staje się to poprzez jej rozstanie z najbliższymi.

Z książki Dobraczyńskiego dowiadujemy się też o obyczajach panujących w średniowieczu w Rzeszy oraz na dworze cesarza Fryderyka II, który organizuje wyprawę krzyżową. Jej wodzem ma zostać mąż Elżbiety - Ludwik.