Ocalić prezydenta (Ciszewski Marcin)
Zapewne znajdzie się wielu, którzy będą przypisywali autorowi schematyzm, ciągoty militarystyczne, czy chęć promowania nowych rodzajów narzędzi do zabijania. Pewnie będą mieli słuszność, ale co z tego. To są elementy, które Autor umie połączyć i zrobić z nich lekturę pełną emocji, od której trudno się oderwać. Szkoda, że tylko na krótki czas. Nie jest to literatura, która zostaje w głowie, ale może przynajmniej wywoła odrobinę refleksji nad społecznym działaniem człowieka. Nie jest ono zbyt widoczne, ale jednak istnieje, ot choćby w odruchach, bezrefleksyjnej, wbudowanej w nasze człowieczeństwo pomocy swoim koleżankom i kolegom.
Mamy tu niezwykle misterne gry rosyjskiego wywiadu wojskowego, szybką akcję, cudowne, ale raczej statystyczne ocalenia i wielką grę interesów. Kiedy próbuję stawiać się na miejscu polityków, służb specjalnych i układów urzędniczych, wiem, że jestem albo nienauczony intryg, albo za głupi na nie. Dlatego czytam Ciszewskiego z pasją i podziwem dla jego sprawności, chociaż wiem, że już za kilka miesięcy nie będę pamiętam wielu szczegółów tej powieści, ale będę oczekiwał na następną. Nie kręci mnie tak kryminał, jak dobra sensacja. Zazdroszczę bohaterom wytrzymałości na wstrząsy, rany i kontuzje, kiedy bowiem przewróciłem się na ostatnim stopniu schodów, stłuczony palec jeszcze nie doszedł do sprawności, aczkolwiek zdarzenie miało miejsce kilka miesięcy temu. No to niech herosi walczą na kartach literatury, a ja będę się im przyglądał i zastanawiał nad swoją słabością.
Polecam Ciszewskiego, nie jest bowiem skrajnym szaleńcem, chociaż pasji mu nie brakuje.