W swojej powieści zatytułowanej ''Siddhartha'' (link: Siddhartha (Hesse Hermann)) i wydanej najpierw po niemiecku w 1922 roku, jej autor, czyli pan Hermann Hesse (1877 - 1962), przeniósł nas w bardzo przyjemnie odmalowany, bardziej literacki niż historyczny świat oświeconego Gotamy, znanego powszechnie, jako Budda. Jest to opowieść o wyborze różnych dróg przez życie oraz ponoszeniu konsekwencji tych wyborów. Tytułowy bohater tej opowieści, czyli Siddhartha działa w ostatnich latach życia Buddy, a także w latach następnych, jakie po tym okresie czasu nastąpiły.

Cechą pozytywną tej powieści jest też to, że nie jest ona za długa, ponieważ jej autor był na tyle konkretny i miły dla swoich czytelników, że nie przegadał poruszanego tematu. Inni autorzy pewnie napisaliby powieść dużo bardziej rozwlekłą na analogiczny temat do tego, poruszanego w opowieści ''Siddhartha'', co sprawiłoby, że powieść byłaby ciężka w odbiorze. Treścią tej opowieści o pochodzącym od braminów Siddharthrze jest jego poszukiwanie odpowiedniej dla niego samego drogi przez życie, czyli sposobu w jaki to życie na tym łez padole należy przeżyć. Ów człowiek, który opuszcza dom rodzinny razem z przyjacielem, wypróbowuje różne role, w jakie ludzka istota podczas swojej własnej ziemskiej wędrówki może wejść. Stawia on samodzielne doświadczenie życia ponad nauki wszelakich mędrców, których to dane mu było tu i ówdzie spotkać. Dlatego też nie decyduje się od podążać za panem Gotamą, w przeciwieństwie do swojego przyjaciela.

Ciekawym faktem jest to, że książki pana Hermann'a Hesse'ego stały się swojego rodzaju ''ikonami'' dla tych, którzy podążali za ruchem hippisowskim. Podejrzewam, że pomimo swoich pacyfistycznych poglądów oraz moralizowania na temat win za Drugą Wojnę Światową ze swojego wygodnego domu w Szwajcarii, pan Hesse nie byłby w pełni zadowolony, gdyby się dowiedział o tym, że pośród takich grup ludzi jego twórczość znalazła gorliwych czytelników.