Książka: Siddhartha

Lubię tę książkę. Lubię ją w taki prawie infantylny sposób. Tak młodzieżowo. Prawie infantylnie, bo wspomnienie o niej jest dalekie, przywołujące zamglone obrazy sprzed lat. Obrazy, które mogą już teraz nie mieć zbyt dużo wspólnego z rzeczywistością. Z jednej strony są związane z siedzeniem na socrealistycznym fotelu, z podkulonymi nogami, z łokciem opartym o jedną z poręczy, w mieszkaniu bez komputera, CD, telewizora z pilotem… Jedynie cicho gra „Trójka”. Z drugiej, z całym tym szaleństwem, gdy...

Niezapomniana powieść o inspirującej duchowej podróży jest wyrazem fascynacji noblisty Hermanna Hessego orientalnymi Indiami.

Młody Siddhartha próbuje nadać wartość swoim życiowym doświadczeniom, podejmując wysiłki pogodzenia kontemplacyjnych skłonności i cielesnych potrzeb. Porzuca dom rodzinny w poszukiwaniu spełnienia, jednak zdaje się nie odnajdywać go ani w ramionach pięknej kurtyzany, ani w otoczeniu kupieckiego bogactwa. Czy trud poszukiwania wewnętrznego spokoju doprowadzi go w końcu do osiągnięcia prawdziwej, uniwersalnej mądrości?

Mistrzowska prostota i urzekające piękno języka sprawiają, że ta wyjątkowa historia od lat pozostawia niezatarte wrażanie na czytelnikach sięgających do najlepszych dzieł klasyki literatury światowej.


[Wydawnictwo Media Rodzina, 2017]

Wczoraj skończyłam słuchać z mp3 "Siddharthę" Hessego. Ciekawa powieść. Dużo w niej wschodniej filozofii, która pozwala zastanowić się nad sensem życia. Dużo w niej prawd oczywistych, sporo takich, które trudno w życiu zastosować. To, co do mnie przemówiło, to m.in. to, że nie da się przeżyć życia za kogoś innego. Uchronić kochanej osoby przed złymi decyzjami, przed cierpieniem, przed niewłaściwymi wyborami. Nie da się tego nawet nauczyć. Życia trzeba doświadczyć samemu i samemu znaleźć jego...

Widział handlujących przekupniów, książąt wyruszających na polowania, żałobników opłakujących zmarłych, stręczące się dziewki, lekarzy opiekujących się chorymi, kapłanów wyznaczających dzień na zasiewy, kochających się kochanków, matki karmiące dzieci - i wszystko to nie było warte jego spojrzenia, wszystko kłamało, wszystko cuchnęło, cuchnęło kłamstwem, udawało sens, szczęście i piękno, a kryło w sobie zgniliznę. Świat smakował gorzko. Życie było udręką*. Przeważnie ludzie są jak liść, co ...

Powieść ma podtytuł "Poemat indyjski". To magiczna opowieść o poszukiwaniu szczęścia, sensu życia, odkrywaniu siebie. Brzmi może banalnie, ale naprawdę każdy człowiek szuka właśnie tego. Akcja dzieje się ok. V wieku w Indiach i jest historią Siddharthy, syna bramina. Powieść jest przepełniona filozofią Wschodu, magiczną atmosferą egzotyki. Właśnie dlatego jest tak fascynująca. Trudno ją opisać, bo cały jej urok kryje się w atmosferze, a tę trudno ująć słowami. Polecam każdemu!