Użytkownik: dot59 04.09.2022 16:14 napisał(a):
Odpowiedź na: Niedawno usłyszałam taką ... | ilia Dużo złego w tym względzie zrobiły media, i nie mówię nawet o "internetach", gdzie jednym z żelaznych tematów nagłówków w serwisach informacyjnych (rzekomo nie plotkarskich!) są zdania w rodzaju "Iksińska odzyskała smukłą sylwetkę", "Igrekowska pokazała się po ciąży w bikini, internauci zbulwersowani". Bo już w latach 90, kiedy namnożyło się babskich gazet "lajfstajlowych", a te wcześniejsze, jak "Uroda" czy "Zwierciadło" poddały się modnemu liftingowi, dodatkowe kilogramy zaczęto w nich ukazywać jako niewybaczalny grzech przeciw urodzie, równy pokazywaniu się z brudnymi paznokciami czy dziurami w rajstopach. Prawie w każdym numerze każdego tygodnika/miesięcznika był artykuł o jakiejś gwieździe, która dzięki cudownej diecie odzyskała figurę po porodzie, albo o bizneswoman, która na skraju 5 dekady życia ma ten sam rozmiar 34, jaki nosiła będąc nastolatką. I tylko podkreślanie, jaka to ważna jest samodyscyplina, bo jak ktoś CHCE, to będzie szczupły. Sęk w tym, że to nie jest żadna prawda, bo te osoby, które są szczupłe przez całe życie, po prostu tak mają. Miałam koleżankę, która nigdy nie wyszła z rozmiaru 36, a jadła tyle, że ja naprawdę nie byłabym w stanie takiej ilości pochłonąć. I inną, która jedząc połowę tego, co ja, wciąż ważyła ponad 90 kilo, a zrzucić cokolwiek była w stanie jedynie na diecie dosłownie głodowej. Oczywiście, gdyby taką dietę utrzymywała stale, to w końcu też doszłaby do tego 36, tylko że wcześniej nabawiłaby się kilku chorób wynikających z niedoborów żywieniowych, tak jak nabawiali się ich ludzie głodzeni w więzieniach czy obozach koncentracyjnych ("w Oświęcimiu grubych nie było", mówią złośliwie zwolennicy tezy, że nadwaga jest skutkiem wyłącznie obżarstwa. Jasne. Zdrowych też nie było) i dziewczyny z anoreksją. Właśnie dopiero co czytałam wywiad z lekarką prowadzącą oddział dziecięcy w jednym ze szpitali w Warszawie - mówi, że nie ma dnia, żeby nie mieli pod opieką przynajmniej jednej anorektyczki. Trafiają się już 11-letnie. Bo się dziewczynkom od małego mówi: musisz być szczupła, musisz być szczupła. Daje im się Barbie, które mają rączki i nóżki jak zapałki, zamiast pulchnych, różowych laleczek z warkoczami, jakie produkowano za czasów niesłusznych politycznie. Ciuchy prezentuje się na modelkach, mających 1,80 wzrostu przy wadze 48 czy 45 kg (z których co druga cierpi na mniej lub bardziej uświadomione zaburzenia odżywiania. Zwykle mniej, gdyż one przecież tylko "dbają o sylwetkę"). Panom pokazuje się reklamy telewizyjne, w którym ich rówieśnicy poklepują swoje zgrabne, lecz nie chude żony, rzucając wymowne hasła o "boczkach", mających zniknąć pod wpływem cudownego suplementu.
Moja babcia, która dożyła 90 lat z kawałkiem, całe życie będąc "przy kości" i pewne przypadłości zdrowotne, zwykle przypisywane nadwadze, mając dopiero w ostatniej dekadzie życia, kiedy już (samoistnie) zeszczuplała, mawiała: "jakby Pan Bóg chciał, żebyśmy byli jednacy, to by nas stworzył jako te mrówki".
A panowie, którym szczupła sylwetka zastępuje inne kobiece (i ogólnoludzkie) walory, niech sobie na mrówki polują...

Użytkownik: fugare 16.09.2022 12:19 napisał(a):
Odpowiedź na: Niedawno usłyszałam taką ... | ilia Emocjonalność Twojej notatki, skłoniła mnie również do zastanowienia się nad tym, o czym w niej piszesz. Moja refleksja jest może trochę z pogranicza tematu, ale z pewnością się z nim wiąże. Nie chciałabym uogólniać, ale myślę, że większość kobiet, a szczególnie tych których dzieciństwo i młodość przypadały na lata 70. 80. i wcześniejsze, nie została (ani w domu, ani w szkole) wyposażona w podstawowe, moim zdaniem, umiejętności interpersonalne, do których należy między innymi: zdolność do przyjmowania (życiowych i zawodowych) porażek i umiejętność nieprzejmowania się opinią innych ludzi. Styl wychowania, jaki w tamtych latach panował, promował dziewczynki ładne, miłe, grzeczne i przez wszystkich lubiane, a przysłowie „Siedź w kącie, a znajdą cię!” było szeroko stosowane w praktyce. Nie będę się rozwodziła nad tym, jak to było i co to spowodowało, bo wiadomo o co chodzi i do czego to prowadzi. Dzisiaj, przy całej obecnej wiedzy psychologicznej, która wydawałoby się, jest bardzo szeroko dostępna, dalej społeczeństwo przyjmuje promowany model kobiety, której podstawową wartością jest jej zewnętrzność i trochę w tym winy samych kobiet, a przynajmniej tych, które dają się tej promocji uwieść i stają do wyścigu o wygląd „idealny?”, zamiast, jak choćby Ty w tej notatce, przeciwstawiać się temu. To zresztą temat-rzeka i możemy go dalej rozwijać. Przyszła mi do głowy świetna lektura Już nic nie muszę (Grodzieńska Stefania (pseud. Ney Stefania), Kęczkowska Beata) dotykająca problemu. Niestety, rzadko usłyszymy (my kobiety) od innych, że „nic już nie musimy” i takie jak „teraz” - jesteśmy OK i w sam raz. Najczęściej rodzice, dzieci, partnerzy, mężowie itd. itd. wskazują, że: albo zbyt surowe, albo zbyt wyrozumiałe, albo za grube, albo za chude, głupie, albo przemądrzałe, za młode, a za chwilę już za stare. I tu z pomocą powinien przyjść zdrowy egoizm, którego nauczono nas, się wystrzegać. Warto go w sobie odszukać, pielęgnować i trenować nieprzejmowanie się wszystkimi opiniami innych na nasz temat, a już najmniej tymi, które dotyczą wyglądu zewnętrznego, choćby to były osoby najbardziej przez nas kochane.