Po śmierci ojca i po adopcji przez swojego wuja, Antonina Piusa, zaczął nosić imię Marcus Aurelius Antoninus. Po śmierci Hardriana (139 rok), w wieku lat osiemnastu, otrzymał tytuł cezara.

„Rozmyślania” Marka Aureliusza zostały spisane w dwunastu księgach (na pewno nie jest to podział przez niego samego dokonany), gdzie zawarł podpowiedzi, sugestie, porady na najróżniejsze sytuacje i okoliczności życiowe. Przyjmują one różną formę. Na przykład w księdze pierwszej wylicza Marek Aureliusz osoby, którym jest wdzięczny i te, od których nauczył się lub dowiedział, czegoś ważnego, wartościowego. Rustykowi zawdzięcza sztukę czytania dokładnego, a niezadowalanie się czytaniem pobieżnym – tak, tego przeoczyć nie mogłem. Apoloniuszowi zawdzięcza niezależność sądów i rozważną pewność w postępowaniu. Frontonowi zawdzięcza uświadomienie, jak okropna jest zawiść i obłuda…

Jak twierdzą historycy filozofii, Marek Aureliusz był ostatnim z wielkich filozofów stoickich. Stoicyzm nie każdemu odpowiada, ale mimo to okazuje się podczas lektury, że zdecydowana większość jego sugestii, jest aktualna i dziś.