Joy Delaney, blisko siedemdziesięcioletnia była tenisistka, znika pewnego dnia bez wieści. Mąż – trener tenisa – i czwórka dzieci zaczynają się niepokoić, a każde z nich reaguje inaczej. Na wierzch zaczynają wypływać sekrety z przeszłości, które układają się w zaskakującą zagadkę. Czy pozory mylą, i czy zrekonstruowanie ostatnich dni Joy przed zaginięciem będzie w ogóle możliwe?

„Każde z czworga jej dzieci święcie wierzyło we własną wersję przeszłości, która często nie przystawała ani do wspomnień Joy, ani do tego, co zapamiętała pozostała trojka. Zdarzało się, że któreś wspominało zdarzenie, które – Joy była tego pewna – nigdy nie nastąpiło, a przynajmniej nie w takim kształcie” [1].

Dzieci Delaneyów, obecnie już trzydziestoparolatkowie, nie tylko świetnie grają w tenisa, ale również wyróżniają się wysokim wzrostem i sportową sylwetką. Amy, najstarsza z rodzeństwa, dobiega czterdziestki, a wciąż tymczasowo organizuje własne życie i usiłuje uporać się sama z sobą. Logan żyje z dnia na dzień i zdaje się być zadowolony z tego, co ma – w przeciwieństwie do najmłodszej z całej czwórki Brooke, która niepewnie i nieśmiało dąży do sukcesu. Jedynie Troy zdołał osiągnąć pozycję, pieniądze i stabilność zawodową – ale czy przekłada się to na poczucie szczęścia i spełnienia w życiu? Nagłe i niespodziewane zniknięcie matki burzy rytm ich codzienności i zmusza do mimowolnego przewartościowania dotychczasowych wyborów i poglądów.

Od początku najwięcej wątpliwości wzbudza zachowanie Stana: mężczyzna nie zamierza zgłaszać zaginięcia żony, ma podrapaną twarz, a wszyscy wiedzą, że ostatnio małżonkowie nie dogadywali się najlepiej. Moriarty sprawnie splata wątki obyczajowe powieści z niemal kryminalną tajemnicą i tworzy atmosferę tajemnicy i skrywanego skandalu. Wychodzą na jaw sekrety rodzinne, ukrywane zdarzenia z przeszłości i wstydliwe informacje. Dzieci Joy i Stana stają przed dylematem: czyją stronę trzymać w tej sytuacji – wspierać ojca, czy poszukiwać matki?

„Niedaleko pada jabłko” to powieść z bogatym tłem obyczajowym, ukazująca rodzinę z klasy średniej z dobrej dzielnicy, ale także przemiany społeczne, w tym zmiany w postrzeganiu ról społecznych. Ile bowiem poświęciła Joy dla rodziny – czy wyrzekła się kariery i niezależności, czy dobrowolnie zgodziła się w gorączkowym pośpiechu łączyć wychowywanie czwórki dzieci z prowadzeniem szkoły tenisa? Kiedy uświadomiła sobie, że „była kobietą, a kobiety zdają sobie sprawę, że dzieci, mężowie i niedomagający rodzice mogą ci uniemożliwić spełnianie marzeń, potrafią w jednym momencie wyciągnąć cię z łóżka, przerwać twoją karierę” ? [2].

Liane Moriarty prowadzi akcję dwutorowo – teraźniejszość splata się z wydarzeniami sprzed roku oraz wspomnieniami z lat ubiegłych – a kolejne rozdziały opowiedziane są z perspektywy nie tylko każdego z członków rodziny Delaneyów, ale także ich znajomych i przypadkowych osób. Taki sposób prowadzenia narracji i zmiany punktów widzenia poprzez przedstawianie bohaterów z tej strony, od jakiej widzą ich inni, sprzyja wielowymiarowości opowiadanej historii i złożoności portretów psychologicznych. Chociaż australijska pisarka nie wychodzi poza ramy powieści popularnej, to wplata w nią elementy powieści psychologicznej i thrillera, tworząc intrygującą mieszankę – książkę, którą czyta się jednym tchem.

„Czemu nie upiększyć wspomnień i nie pielęgnować opowieści o idealnym dniu? Jaką wartość ma ścisłe trzymanie się faktów w odniesieniu do wspomnień?” [3]. Moriarty zagląda za fasady domu dobrej rodziny z przedmieścia i rozkłada mit idealnego życia na czynniki pierwsze. A może rzeczywiście szczęśliwe rodziny istnieją, a ich sekretem wcale nie jest umiejętne utrzymywanie pozorów, a równowaga życiowa i miłość?

[Recenzja opublikowana na innych portalach czytelniczych]

[1] Liane Moriarty, „Niedaleko pada jabłko”, przeł. Aleksandra Kamińska, wyd. Znak, 2022, s. 199.
[2] Tamże, s. 237.
[3] Tamże, s. 204.