Wszyscy mamy jakieś marzenia. Niektóre bardziej, inne mniej ostrożne. Takie, co to nie do spełnienia i te zwyczajne, przyziemne, codzienne. Jedni marzą o cudzie uzdrowienia, a inni o nowym samochodzie, albo butach, lub o tym, żeby nareszcie wypocząć podczas nadchodzącego weekendu.

Od kilku tygodni, wciąż myślę o marzeniu pewnego 13-letniego chłopca - Abramka Koplowicza. Marzenie nie spełniło się, bo chłopiec wraz z matką zginął w komorze gazowej Auschwitz w 1944 r. Pragnienie żydowskiego chłopca z łódzkiego getta (tam powstał ten wiersz), który poniósł śmierć z powodu swojego pochodzenia. Myślę, o tych wszystkich chłopcach i dziewczynkach, których sny i marzenia nie spełnią się z tego samego powodu i jak zawsze czytam ten wiersz ze ściśniętym gardłem.

Marzenie

„Jak ja mieć będę dwadzieścia lat,
Zacznę oglądać nasz piękny świat.
Usiądę w wielkim ptaku motorze
I wzniosę się w wszechświata przestworze.
Popłynę, pofrunę w świat piękny, daleki,
Popłynę, pofrunę przez morza i rzeki.
Chmura siostrzycą, wiatr będzie mi bratem.
Się będę zdumiewał nad Nilem, Eufratem,
Zobaczę sfinksy i piramidy
W prastarym kraju boskiej Izydy.
Przepłynę nad ogrom wody Niagary
Kąpać się będę w słońcu Sahary.
Przez szczyty Tybetu, co w obłokach giną,
Nad cudną, tajemną magów krainą.
A wydostawszy się spod skwarów mocy
Będę szybował nad lodem Północy.
Przefrunę nad wielką wyspą kangurów
I nad szczątkami Pompei murów.
I nad świętą Ziemią Zakonu Starego
I nad ojczyzną Homera słynnego.
Się będę zdumiewał nad pięknym światem -
Chmura siostrzycą, wiatr będzie mi bratem…”[1]

Do posłuchania:
https://youtu.be/jGeDoSqVNV4

Oryginał zeszytu Abramka Koplowicza, w którym zapisywał swoje wiersze, zatytułowany "Utwory - własne" znajduje się w Yad Vashem - Instytucie Pamięci Męczenników i bohaterów Holocaustu w Jerozolimie.

6.04.2022 r.

[1]https://www.listyznaszegosadu.pl/pl/article_pri​nt.php?id=751211

“Utwory – własne”, A. Koplowicz, 1993, Poleski Ośrodek Sztuki w Łodzi