Moja przygoda z Danem Brownem zaczęła się bardzo źle. Od "Kodu Leonarda da Vinci", który jak do tej pory był moim największym literackim rozczarowaniem Postanowiłem dać jednak temu pisarzowi kolejną szansę. Na szczęście tym razem się nie rozczarowałem. Choć thriller to zdecydowanie nie jest mój styl, byłbym niesprawiedliwy, gdybym odmówił temu pisarzowi talentu i polotu. "Anioły i demony" są książką bardzo wciągającą i skłaniającą do refleksji. Dużo jest tu ciekawych informacji, zarówno na temat nauki jak i sztuki. Rozważania autora, szczególnie dylematy dotyczące tego, czy nauka i religia pozostają w konflikcie, czy mogą iść ramię w ramię, też mają pewną wartość. I choć momentami odnosiłem wrażenie, że są one nieco sztucznie napompowane, to mimo wszystko warto było się z nimi zapoznać. Co mnie natomiast kłuło w oczy? Brak spowolnień akcji oraz przesadne efekciarstwo.

Ponadto jest to trzecia książka Dana Browna, którą przeczytałem, i w każdej zarys fabuły był dokładnie taki sam. Głównym bohaterem jest młody, ambitny naukowiec. Pomaga mu piękna kobieta. Bezimienny morderca podąża jego tropem. A na końcu okazuje się że za całą intrygą stoi osoba, której główny bohater praktycznie bezgranicznie ufa. Z całym szacunkiem dla autora, ale kiedy czytelnik po raz kolejny trafia na identyczny schemat fabuły, ma prawo mieć wrażenie, że nie jest traktowany zbyt poważnie. Takie jest przynajmniej moje odczucie. No, ale dosyć już marudzenia. Pomimo wszystkich mankamentów "Anioły i demony" są książką, którą zdecydowanie warto przeczytać. Na koniec chciałbym jeszcze zaznaczyć, że styl pisania tego autora ma jedną charakterystyczną cechę. Tworzy on fikcję literacką w taki sposób, że czytelnik odnosi wrażenie, jakby informacje zawarte w jego książkach były faktami. Żałuję, że nie mam tyle czasu, by zweryfikować ich prawdziwość. Moja ocena w tym przypadku to 5,5 na 6.