Łabędzi śpiew: Księga 1 (McCammon Robert)
Powinienem chyba utworzyć drugi czytatnik zatytułowany "Lektury odłożone". Miewam dosyć nieprzyjemny zwyczaj rozpoczynania lektury książki, a następnie jej porzucania, pod pretekstem że ją tylko na chwilę odkładam. Walczę z nim ostatnio z niezłym skutkiem, ale nie jestem pewien, czy wygrywam. "Łabędzi śpiew" Księga I należy do tego gatunku.
Odłożyłem, ale nie zapomniałem. Teraz, kiedy pogoda sprawia nam dotkliwe niespodzianki, przyszła kolej na przypomnienie. I mam za swoje. McCammon od razu rzuca na kolana swoją wizją, z jakim trudem się przeżywa atak atomowy, i że nie oznacza to jeszcze przeżycia. Opisuje ten "trud" prostymi słowami. Jego bohaterowie to nie herosi i niezniszczalni, to raczej ludzie, którzy są zdeterminowani, żeby przeżyć. Tylko tacy mają w ogóle szansę.
Typowa powieść drogi, a właściwie trzech dróg. Wszystkie okropne, najeżone ludzkim złem zrodzonym z chęci przeżycia.
Niektóre sceny autor chyba celowo wydłuża, co nie sprawia dobrego wrażenia. Jak gdyby chciał epatować okrucieństwem w stylu Koontza.
To kolejne, jak zwykle dotkliwe, uświadomienie mi, że nie nie mam cienia szansy na przetrwania, musiało by wokół mnie gromadzić się tak wielkie stado sprzyjających okoliczności, że to jest nieprawdopodobne.
Drugiej księgi nie będę w najbliższej przyszłości czytał. Nie chcę uodpornić się na post apokalipsę.