Na myśl o rozstaniu czuję przypływ paniki, niemal tak wielki jak na myśl o nieistnieniu po śmierci. Powtarzam sobie truizmy, że miłość jest niezrozumiała, nie poddaje się racjonalnym próbom jej wygaszenia. Dlaczego akurat ten człowiek rozpalił we mnie uśpione namiętności, dlaczego teraz? Może wszystkim sterują hormony, przy niewielkim udziale uaktywniających się w danej sytuacji tęsknot i niespełnionych pragnień, które odżywają w sprzyjających warunkach? Może umysł działa pod wpływem doznań, jakich doświadcza ciało, i wystarcza pełna satysfakcja seksualna, jakiej nigdy wcześniej się nie zaznało, aby rozum przytłumiła euforia?*

---
* Sylwia Zientek, "Podróż w stronę czerwieni", wyd. MUZA, 2016, s. 360.