Herkules Poirot zostaje poproszony o pomoc przez Paula Renauld, milionera, który czegoś się obawia. Słynny detektyw razem z wiernym Hastingsem wyruszają do Francji, przybywają jednak za późno – okazuje się, że Renauld został zamordowany (ten motyw „utraty klienta” Christie wykorzysta jeszcze później kilkukrotnie). Zamaskowani sprawcy wtargnęli do jego domu, związali jego żonę Eloise, a jego samego uprowadzili. Poirot podejmuje się śledztwa – natrafia na wiele tajemnic. Kwestia uprowadzenia nie jest taka oczywista. Przeszłość denata skrywa pewną tajemnicę… Poirot nie bezzasadnie uzna tę sprawę za „zaskakującą i szczególnie kłopotliwą do rozwiązania”[1].

„Morderstwo na polu golfowym” opublikowane po raz pierwszy w 1923 roku (a w Polce w 1934 pod tytułem „Cień na zasłonie” – taka ciekawostka) to druga książka Agathy Christie z Herkulesem Poirotem. Dopiero druga – i to się jednak czuje. Widać w tym sprawne pióro – czyta się świetnie. Intryga też pozostaje bez zarzutu. Natomiast to jeszcze nie ten poziom warsztatu, do jakiego później miała przyzwyczaić czytelnika Królowa Kryminałów. Akcja jest jednak nieco pogmatwana, postaci słabo zarysowane (choć miały potencjał), a wątek romansowy związany z Hastingsem irytuje (zresztą podobnie jak sam Hastings, który w tej akurat powieści utrudnia śledztwo, a nawet występuje przeciwko Poirotowi).

Na szczęście „Morderstwo na polu golfowym” nadal się nieźle sprawdza jako kryminalna rozrywka.

Prawdziwe cięgi należą się – po raz kolejny – wydawnictwu. Nie wiem, kto pisał te notki, ale cytat z okładki znajduje się w połowie książki, ponadto zawiera potężny spoiler. Nie jest to chwalebne – zdradzać rozwiązanie jednej z najważniejszych zagadek w kryminale potencjalnemu czytelnikowi. Uwaga na to wydanie z 2001 roku!

[1] Agatha Christie, „Morderstwo na polu golfowym”, tłum. Jan S. Zaus, Wydawnictwo Dolnośląskie, 2001, s. 161.