"Nie wracają na obiad" to napisana piękną i prostą zarazem polszczyzną minipowieść, czy może dłuższe opowiadanie (z rozróżnieniem tych form mam zawsze problem), ukazująca (-e?) epizod z życia dwóch pokoleń pewnej rodziny związanej z morzem na dobre i na złe.

Kapitan Sarnowski wybiera się na emeryturę; właściwie już mógłby na niej być, ale postanowił jeszcze popłynąć w ostatni rejs. Pływa także i jego syn, Stefan. Żona kapitana, Julia, pierwsze lata małżeństwa spędziła kompletnie sama, bo akurat wybuchła wojna, a Zygmunt zgodnie z rozkazem dowództwa znalazł się na jednostce oddelegowanej w ostatnich dniach sierpnia do Anglii. Kiedy w końcu wrócił, widywała go przez parę tygodni w roku. I teraz wreszcie mają być razem. Julia czeka, ale boi się tego jego powrotu na stałe, nie bardzo sobie wyobrażając, jak on da sobie radę z życiem zupełnie innym niż to, które wiódł na pokładzie. Synowa pociesza ją, podsuwając jej wizję pary poznającej się od nowa. Sama jeszcze nie nawykła do roli żony marynarza; nie do czekania jako takiego, raczej do tego, że miałoby ono być treścią jej egzystencji, bo przecież ma swoją pracę, zresztą bardzo odpowiedzialną – jest lekarzem – swoich znajomych, swoje rozrywki. Nie chce spędzić życia, wpatrzona w telefon, który może zadzwoni dziś, a może za tydzień (pamiętajmy, że to czasy, kiedy o mailach i Skype’ach się nikomu nie śniło!). Tymczasem na pokładzie statku dowodzonego przez Zygmunta wydarza się coś, co dramatycznie zakłóci przebieg rejsu i zmieni życie wielu osób…

Postacie są świetnie, choć lapidarnie nakreślone, narracja spokojna, wyważona. Ocena byłaby nawet wyższa, gdyby nie jeden motyw, który mi się wydał mało wiarygodny Uwaga: po kliknięciu pokażą się szczegóły fabuły lub zakończenia utworu i w dodatku wymagał wypatroszenia pluszowego misia.