Kulminacyjnym momentem książki jest paryski wernisaż głównego bohatera - malarza Antonia Ortiza (a właściwie Pabla Picassa), na którym publiczności pokazano po raz pierwszy 22 nowe obrazy mistrza, przedstawiające jedną i tę samą kobietę. Wszystkie wątki powieści pośrednio lub bezpośrednio dążą do tego momentu. Wszyscy bohaterowie (z małymi wyjątkami) spotykają się na wernisażu w przeróżnych rolach. Można tam spotkać zarówno znanych pisarzy, reżyserów, aktorów czy finansistów, jak i ubogich imigrantów z Europy Środkowo-Wschodniej (m.in. Marka Hłaskę.)

Momentami irytująca i trudna ze względu na styl zbliżony do książek Hrabala (rozwlekłe zdania, "niekonwencjonalne" użycie znaków przestankowych) czy Jamesa Joyce'a (spisany "strumień myśli"), książka ta jest ważną pozycją w dorobku Andrzejewskiego. Opis wyciskania sobie pryszcza przez jednego z bohaterów autor mógł sobie jednak z całą pewnością odpuścić.