Pożoga (Goodkind Terry)
Kolejna noc z Goodkindem. Chyba się uzależniłem, aczkolwiek nie mam dobrego zdania o tej jakże długiej sadze. Schemat jest już tak oklepany, że rodzi się wrażenie, że autor chce na przygodach bohaterów odcinać kupony od pierwszych dwóch lub trzech tomów. I pewnie odcina. Nie mam mu tego za zło, bo człowiek słabą istotą jest. Opowiadam "w pigułce" tę historię żonie, a ona jest z tego jest ogromnie zadowolona, bo nie musi czytać kolejnych nawrotów, przypomnień i typowego dla autora przyspieszenia w ostatnich rozdziałach. Im dalej w koolejne odsłony, tym więcej rozważań natury filozoficznej i etycznej. To są niemalże całe wykłady. Mają one swoje dobre strony, bo uczą myśleć, ale powieści nie służą.
Zaczynam się przywiązywać do bohaterów. Richard mnie niekiedy denerwuje długimi procesami myślowymi, chociaż imponuje wyciąganiem bardzo logicznych i niekiedy intuicyjnie podbudowanych wniosków. Warto śledzić rozumowanie wszystkich liczących się bohaterów, które potrafi ich niekiedy doprowadzić na granicę zbrodni. A potem jest wybaczenie, u którego podstaw leży głęboko zagrzebana pamięć.
Niekiedy odczuwa się rozpaczliwe interwencje autora, by zachować logikę działań głównych postaci. Trzeba im jakoś pomóc. Stara się więc wprowadzać nowe wątki, aczkolwiek nie robi tego nachalnie.
Czy będę czytał dalej? Będę.