„Trzy dni temu nie znał zmarłej, nigdy nawet o niej nie słyszał. Ale w swoi wyimaginowanym bądź uzasadnionym niepokoju zwróciła się właśnie do niego. Usiłowała spotkać się z nim osobiście, bo miała do niego zaufanie – przypomniał sobie teraz jej pełne podziwu oczy, gdy zatrzymała go na ulicy.
Wziął ją za wariatkę czy zbzikowaną staruszkę. A jednak w głębi duszy miał jakieś niejasne wątpliwości i obiecał jej, że przyjdzie. Przyszedłby, może nawet tego popołudnia. Za późno. Została zamordowana tak, jak się tego obawiała”[1].

Pani Leontyna Antoine de Caramé – starsza wdowa - jest zaniepokojona. Utrzymuje, że ktoś przestawia przedmioty w jej domu. Próbuje dostać się do komisarza Maigreta, aby opowiedzieć mu o swoich podejrzeniach. Nikt jednak nie traktuje jej poważnie – policjanci mają ją za nieszkodliwą wariatkę. Nieoczekiwanie sytuacja się zmienia, gdy staruszka zostaje uduszona.

Maigret prowadzi śledztwo, napędzany wyrzutami sumienia. Brakuje jednak punktów zaczepienia. Komu wadziła pani Leontyna? Kto mógłby ją zabić? Siostrzenica Angela Louette-masażystka? Syn siostrzenicy? Ktoś z sąsiadów? Maigret nie ustaje w wysiłkach. Zdaje sobie sprawę, że „Gdzieś tkwił sekret, sekret na tyle ważny, że warto było poświęcić życie człowieka”[2].

„Wariatka Maigreta” to bardzo kameralny kryminał. Nie ma tu zbędnych wątków, a sama zagadka też nie należy do najbardziej skomplikowanych. Historia w całokształcie jest za to przejmująco smutna. Mamy tu do czynienia z podwójnym studium samotności – umownymi relacjami, złymi wyborami, krzywdami, które bolą całe życie. To być może nawet ciekawsze niż kryminalne tło.

Satysfakcjonujące czytadło na jeden wieczór.

[1] Georges Simenon, „Wariatka Maigreta”, tłum. Martyna Ochab, Czytelnik, 1976, s. 28.
[2] Tamże, s. 60.