Felietony p. Szymborskiej napisane są w tonie kpiarsko-gawędziarskim, czasem z nutką ironii, ale zawsze ze swadą i humorem. Radziłabym je czytać z przerwami, jako że serwowane w dużych ilościach przestają śmieszyć, a robią się nieco męczące.

Przyznać muszę, że kilkakrotnie miałam chwile załamania i chciałam rzucić książką w kąt. Rozmowy, felietony czy rozważania o książkach uważam za najbardziej pasjonującą lekturę, która na ogół jest bardzo na serio zarówno w tonie, jak i temacie. Nic więc dziwnego, że z miną poważną, choć pełna radosnej antycypacji, uzbrojona w kartkę papieru i długopis zasiadłam do czytania "Lektur". Zaraz na początku przeżyłam głębokie rozczarowanie. "Słownik języka łowieckiego"? "Przewodnik operowy"?! "Historyczny rozwój form odzieży"?!! Czy to naprawdę ktoś czyta - oprócz specjalistów i wąskiej grupy osób zainteresowanych? Ale dzielnie brnęłam dalej mając nadzieję, że może repertuar omawianych lektur zmieni się na lepsze. Parę razy zniechęcona odkładałam książkę na bok po to, by do niej wrócić po kilku dniach.

Aż w końcu przyszło olśnienie. To nie tak należy czytać tę książkę! To nie jest przewodnik po literaturze czy ciekawostkach literackich. "Lektury nadobowiązkowe" to osobiste refleksje i skojarzenia pisarki (nie zawsze na temat), to chwila zadumy nad otaczającą nas rzeczywistością, ale również żart i doskonała zabawa, do której p. Szymborska zaprasza czytelników. I chociaż omawiane książki są - delikatnie mówiąc - nietypowe, to są one dla autorki skarbnicą nowych słów i pomysłów, tak niezbędnych w świecie poezji, a dla nas, oprócz wspaniałej zabawy i mimochodem zdobytej wiedzy, są możliwością podziwiania literackiego kunsztu p. Szymborskiej, jej dowcipu i lekkości, z jaką porusza się w gąszczu tematów różnych, nietypowych, od prozaicznych po egzotyczne, poprzez kontynenty, wieki i kultury i zawsze na wesoło, i zawsze z optymizmem. Polecam tę książkę wszystkim, którzy cenią sobie humor, piękny, niebanalny język i erudycję.