To kolejna moja próba poznania twórczości Ursuli Le Guin. Ilekroć się do niej zabierałem, przeszkadzał mi gwar miasta, szum samochodów na ulicach, brak czasu i głośne rozmowy w domu. Teraz, kiedy jestem w moejej prawie "pustelni", lektóra ta "rozwija skrzydła".
Czarnoksiężnik z Archipelagu (Le Guin Ursula K. (Le Guin Ursula Kroeber))
Baśń się wysnuwa, baśń jest piękna, bez technologii i najnowszych gadżetów magicznych. Baśń, w której magia jest wielka, ale ludzie starają się z niej korzystać z niejaką pokorą. Ziemiomorze: trochę z Rousseau, trochę z literatury X|X w. czyli z opowieści o idealnyjm życiu. Prekursorka Coelho? Pewnie tak. Tu wszystko dzieje się w wietrze, pianie, bryzgach wody i obfitej zieleni. Klimat na wyspach jest umiarkowany - nawet są zimy. Ludzie żyją, przynajmniej w pierwszym tomie Wielkiej Baśni, prosto, dosyć biednie i surowo. Przesiąknięci są pieśniami, legendami i opowieściami. Zupełnie jak gdybym przebywał w Polinezji, Mikronezji czy na innym archipelagu.
Tu się pływa, żegluje, patrzy w morze i ceni milczenie. A czarodzieje są w sumie pogodni, chociaż czasem mają poważne problemy.
Młodsi czytelnicy od razu zarzuciliby Le Guin, że jest niekonsekwentna i czasem gubi się w ciągu logicznym opowieści. Być może, ale nie wiem, czy ta lektura budzi ich zainteresowanie.
Są i mroczne, ba, nawet prawie śmiertelne wątki. Na tych wysepkach nie jest tak wesoło. Słodką skorupkę łatwo jest przebić. A u magów też zdarzają się dramatyczne chwile. I o tym jest pierwszy tom.
Skończyłem i na jakiś czas dam sobie spokój z następnymi odsłonami tej baśni - szkoda mi - nie chcę tracić tchnącego z niej spokoju i milczenia.