Jakże solidnie się rozczarowałam tą książką!

Spodziewałam się dowiedzieć czegoś nowego - nic nowego ta książka nie przynosi.
Spodziewałam się różnorodności - a tu wszystko w kółko o tym samym.

Gdybym była facetem, chyba wzruszyłabym ramionami nad wypowiadającymi się kobietami: facet nie zajmuje się dziećmi - źle; facet zajmuje się dziećmi - też źle, bo czuję konkurencję jako matka. Chciałabym i wiem, że powinnam mu powiedzieć: A, B, C, ale mówię X, Y, Z i mam do siebie pretensje, bo to nie jego wina, że nie rozumie. ALe zrozumie mnie mój psychoanalityk. Uff, nie!!! One są z Wenus!

Ale nie jestem facetem. I widzę, że XXI wiek i tony literatury feministycznej i takichż happeningów nie zmieniły absolutnie nic. Czy może tylko w Amerykankach nic nie zmieniły? Wykształcone, samodzielne kobiety opowiadają jak padają na twarz ze zmęczenia, bo dzieci, bo rodzice (starzy, chorzy i wymagający opieki), bo obowiązki zawodowe, bo chcę być dobrą matką i żoną, muszę jeszcze podać obiad, a mąż nic nie może, bo akurat gra w koszykówkę. Wróci po 22.00. NIEEE!!! Jaki obraz kobiety się z tych tekstów wyłania? Przede wszystkim jednostajny, a tym samym smutny.

Wypowiadające się w książce "kobiety pióra" są tak do siebie podobne, jakby były siostrami. Analizują swoją sytuację życiową, swoje uczucia i odczucia, przechodzą przez takie same lub bardzo podobne okresy niewiedzy, buntu i uspokojenia. Jeśli mają partnera życiowego (w większości mają), to znajduje się on w centrum ich uwagi. Nieodmiennie. Znamienna jest dedykacja redaktorki zbioru: "Oczywiście dla Dana". Oczywiście.

Sądzę, że gdyby każdą z tych wypowiedzi opublikować oddzielnie, na przykład w jakimś czasopiśmie, można by ją przeczytać z zainteresowaniem, a potem przejść do innych artykułów. Skomasowanie jednakże 26 wypowiedzi "o seksie, samotności, pracy, macierzyństwie i małżeństwie" na trzystu stronach jednej książki wywołuje znużenie. Tak, tak, one się na ten właśnie temat miały wypowiedzieć. Biedaczki. Nuuuda!

Jedna, jedyna wypowiedź jest odmienna: rozdział pod tytułem "Aria grubaski" Natalie Kusz. Poza tym wciąż to samo. Frustracja jako wspólny mianowik to zdecydowanie nie jest coś, co mi odpowiada.

Nie polecam.