Właśnie skończyłam czytać pierwszą część losów Dollangangerów. Czy jest to książka warta polecenia? Na pewno tak. Czy zagości u mnie na dłużej? Oczywiście!

Poznajemy szczęśliwą rodzinę. Piękny dom, w którym mieszkają piękna kobieta, jej kochający mąż, a także dwójka uroczych dzieci. Wiodą szczęśliwe życie. Rodzinka powiększa się o jeszcze dwoje dzieci i można pomyśleć, że czeka nas rodzinna sielanka. Wszystko do czasu. Nastają problemy. Ginie ojciec, mąż, a zarazem jedyny żywiciel rodziny. Normalnie kobieta, która zostaje sama w takiej sytuacji, szukałaby pracy, aby utrzymać siebie i dzieci, ale nie Corrine. Ta postanawia wrócić do swoich surowych rodziców, którzy nie mają pojęcia o jej dzieciach. Pozostawiając wszystko, jedzie zaznać znów bogactwa, bez którego nie może się obyć. Dzieci ukrywa na poddaszu starego domu. Rodzeństwo dowiaduje się, że mąż Corrine, ich ojciec, był jej wujkiem. To właśnie za to została wygnana z domu i wydziedziczona. Przerażone dzieci, zamknięte na poddaszu, powoli tracą wiarę, nadzieję na lepsze jutro. Dorastają szybciej, niżby chciały, bo tego właśnie sytuacja od nich wymaga. Dowiadują się, że dorosłe życie nie jest wcale takie fajne. Przeżywają uczucia, z którymi nie wiedzą, jak sobie radzić. A my przeżywamy je razem z nimi.

Co się przy lekturze tej książki czuje? Wiele emocji. Są momenty, kiedy nie możemy znieść obojętności tej materialistki, która śmie się nazywać matką, są momenty, w których uśmiech sam wychodzi nam na twarz, są momenty, gdy mamy ochotę płakać, gdy chcemy stanąć w obronie tych biednych dzieci, których potrzeby tak dobrze rozumiemy. Bo choć są rodzeństwem i żyją poza światem, to wciąż potrzebują tego, czego wszyscy potrzebowali w ich wieku. Tego, czego może i nam brakowało lub tego, co może i my mieliśmy. W tej niesamowitej powieści autorka porusza wiele tematów, nad którymi warto się zastanowić. "Kwiaty na poddaszu" zasługują na 6 z dużym plusem ;).


[recenzja pochodzi z mojego bloga]