Zwariować jest łatwo, niebezpiecznie łatwo. Bohaterka Bergmana stacza rozpaczliwą walkę na krawędzi dzielącej "zwykłą" nerwicę od schizofrenii. Nie jest nawet pewne, że w tej walce ostatecznie zwycięży. Za następnym razem pokusa może okazać się zbyt silna. Wróci lęk, spotęguje się potrzeba ucieczki. I docent Jenny Isaksson zasiądzie we własnym gabinecie lekarskim, lecz po drugiej stronie biurka.

Na razie jednak walczy. I to chyba jest najważniejsze: przekonanie, że walka w ogóle jest możliwa. I że jednak coś od niej zależy. W zakończeniu Jenny sama wychodzi naprzeciw swemu lękowi. Wyzbyć się go przecież i tak nigdy nie zdoła. Ale nie ucieka już i nie szuka usprawiedliwień w przeszłości. Prowadząc ulicą jednooką kobietę z kraju majaczeń, staje niejako twarzą w twarz z własnym losem.

Z posłowia Małgorzaty Szpakowskiej

[Czytelnik, 1978]