Jens Lapidus napisał niezwykle przekonującą powieść współczesną o realiach szwedzkiego państwa dobrobytu. Realiach, które znacznie odbiegają od tych przemycanych do polskich mediów przez socjaldemokratów i różnych nawiedzonych lewicowców spod znaki "Krytyki politycznej". Ta rzeczywistość to - szwedzka stolica poszatkowana na strefy wpływów miejscowych i egzotycznych gangów, „robione w balona” kolejne urzędy mające kontrolować imigrantów i osiąganie przez nich dobrobytu, oszukiwanie na horrendalnie wysokich podatkach przez tworzenie szarej strefy i transportowanie kapitału do rajów podatkowych. I jeszcze te zepsute do cna elity, które zamiast patrzeć na degrengoladę społeczeństwa Skanii wolą przymykać na to oczy, bawiąc się na luksusowych party z call-girls. W tym świecie mamy trójkę bohaterów, których uczynki raczej są reakcją na sytuację, w jakiej się znaleźli. Każdy z nich jest inny, a jednocześnie każdy taki sam. Lapidus jak Ellroy (jego mentor) pokazuje ludzi splamionych chciwością, pychą i żądzą, często bez skrupułów, ale zachowujących zawsze w sobie cząstkę człowieczeństwa, która nie pozwala im zejść na samo dno.

Mimo wszystko nie ma tu bohaterów pozytywnych, każdy wybiera częściej zło niż dobro, kłamstwo niż prawdę. Ale dzięki temu powieść tylko zyskuje na realizmie. Nie wiem, czy jest sens pisać coś więcej o fabule, poza tym, że mknie jak rollercoaster w Hanza Parku i na wirażach ostro wali w mordę. Tak po męsku i raczej bez litości. Świetna, anarchistyczna powieść o dużych chłopcach w globalnym metropolis, którzy chcieli stać się bogami "szybkiego cashu" i mieć u stóp cały swój świat - Sztokholm i jego rubieże. Prawdziwy mikrokosmos, pełen ludzi-robaków. I jak zakończyła się ta XXI-wieczna konkwista i gorączka złota ? Naprawdę warto przeczytać, bo Lapidus to świetny pisarz, którego zwyczajnie omijać nie wolno. Czas, żeby Mankell trochę się przesunął, bo nie jest jedynym szwedzkim twórcą crime stories z górnej półki.