Ciszej nad tą trumną – wołał w 1922 r. publicysta Stanisław Stroński po zabójstwie prezydenta Gabriela Narutowicza. Ale te wezwania o ciszę, dyktowane zresztą pobudkami nie etycznej, lecz jawnie politycznej natury, nie mogły zagłuszyć echa strzałów w Zachęcie. Opinia publiczna i prasa przez wiele dni i tygodni dawały wyraz oburzeniu i protestowały przeciw wstrząsającej zbrodni. Majestat śmierci wymaga zazwyczaj ciszy, skupienia, namysłu. Ale są niekiedy i takie okoliczności śmierci, które zobowiązują żywych do podniesienia głosu, do sprzeciwu, do gniewu. W imię ratowania ogólnoludzkich ideałów, a także – jako wyraz instynktu samozachowawczego. Bywają okoliczności nie tylko usprawiedliwiające, ale wręcz zobowiązujące do tego, aby głośno było nad trumnami ofiar – ku przestrodze, dla potępienia, w celu spełnienia moralnego obowiązku osądu. Do takich między innymi okoliczności zaliczyć należy śmierć tych, którzy stali się ofiarami terrorystycznych zamachów*.

---
* Ryszard Świerkowski, "Głośno nad trumnami", wyd. KAW, 1987, s. 5.