Akcja powieści rozgrywa się w Moskwie, mniej więcej w latach 60-70. Przeszła wojna ojczyźniana, minęła epoka stalinowska, zaczęła się mała stabilizacja. Czterdziestoletnia Olga, której mąż niedawno nieoczekiwanie zmarł na zawał, nadal nie potrafi się pogodzić z tą śmiercią i ciągle analizuje ich wspólne życie, usiłując dociec, co doprowadziło do tragedii. Może wspólne mieszkanie z jej matką i ojczymem, "nawróconym" malarzem, co to niegdyś w Paryżu odkrywał tajniki sztuki wraz z Chagallem? A może przeprowadzenie się do teściowej, niegdyś komisarz ludowej, a dziś znudzonej emerytki udzielającej porad w niewielkim pisemku? A może sam charakter Sierioży, od zawsze czarującego, ale niezbyt mocno stąpającego po ziemi? Czy też kolejne niepowodzenia w jego pracy – najpierw zostaje zwolniony z posady w muzeum, a potem w Instytucie Historii też niezbyt sobie radzi w ściśle określonej hierarchii i sieci powiązań, gdzie dawni przyjaciele przestają być przyjaciółmi? A może to niefortunnie wybrany temat pracy doktorskiej – o carskiej ochranie, zapewne niezbyt hołubionej w państwie radzieckim?

Autor przechodzi od lat młodzieńczych do późniejszych, wiarygodnie opisując postaci i ich przeżycia –tak wiarygodnie, że trudno w końcu sobie nie uświadomić, że do kłopotów Sierioży porządnie przyłożyła się sama Olga, osoba stanowczo niełatwa w pożyciu. Mnie rozczarowało trochę dopiero zakończenie, niezbyt pasujące do samej powieści i osobowości Olgi.

Nie jest to stanowczo powieść dysydencka, potencjalnie kontrowersyjne sprawy raczej nie są tu poruszane. Nie znajdziemy tutaj dokładniejszego opisu "artystycznego nawrócenia" (na socrealizm, jak należy zgadywać) ojczyma Olgi, czy działalności teściowej jako frontowej komisarz. Gdyby pozmieniać trochę szczegóły ta przekonująca powieść psychologiczna mogłaby się rozgrywać w zasadzie gdziekolwiek, nawet dziś, tu i teraz.