Książka pt. „Problemat życia pozagrobowego”, autorstwa polskiego naukowca, matematyka Łucjana Emila Böttchera (1872-1937) składa się z dwóch części. Pierwsza jest poświęcona filozoficznym rozważaniom o dowodach nieśmiertelności duszy ludzkiej. Autor porusza w niej zagadnienia etyczne, psychologiczne i metafizyczne, wskazujące na istnienie życia po śmierci.

W części drugiej przytacza dowody empiryczne, nawiązując do badań mediumicznych. Zestawia teorię spirytystyczną z innymi interpretacjami zjawisk mediumicznych, a także odwołuje się do doświadczeń, jakie prowadzili uczeni zrzeszeni w Towarzystwie Badań Psychicznych, badający zdolności słynnego medium Leonory Piper.

Gdyby okazało się, że organizm jest tylko narzędziem, kierowanym przez życie umysłowe istoty żywej, służącym jej do utrzymania pewnych stosunków ze światem fizycznym – wówczas okazałoby się, że śmierć organizmu oznaczałaby proste odrzucenie na pastwę losu narzędzia, które wskutek pewnych uszkodzeń (choroby, brutalnej przemocy, katastrofy...) stało się nie do użytku. Pozostaje jednak coś, co kierowało życiem organizmu, posługiwało się nim... to coś żyje dalej, może w ogóle jest niezniszczalne, nieśmiertelne. To coś, że się tak wyrazimy, zasada życia umysłowego, a równocześnie zasada kierująca życiem fizycznym, znane jest pod nazwą duszy, ducha.

[Oficyna Wydawnicza Rivail, 2013]