Po przeczytaniu cyklu "Ziemiomorze", postanowiłem sprawdzić też inne powieści tej wspaniałej pisarki. Sięgnąłem po "Lawinię" i się nie zawiodłem. Choć jest to zupełnie inna powieść niż te z gatunku fantasy, czyta się ją równie lekko jak pozostałe. Trudno to wyrazić, ale przez powieść się "płynie", trochę jak we śnie. Nie wiem dlaczego, ale podejrzewam, że sprawia to nagromadzenie materiału fantastycznego, z ciągłym dystansem głównej bohaterki do siebie samej i jej niezwykłą samoświadomością, że jest postacią fikcyjną.

Jak zwykle u Le Guin, nie brakuje głębokich przemyśleń i dłuższych rozważań, pojawiają się też całe dyskusje rodem z Platona, np. czym jest prawdziwa cnota. A przy tym bohaterowie odmalowani są tak wiarygodnie, że ich historia porusza.

Zdecydowanie polecam tę głęboką, mądrą i dobrą książkę.