„Najazd 1939. Niemcy przeciw Polsce” należy do tych pozycji, które przedstawiają dramat wojenny kampanii niemieckiej przeciw Polsce w 1939 roku. Obala mit o rycerskości Wehrmachtu i ukazuje pełną brutalności machinę wojenną III Rzeszy.

Jochen Böhler to niemiecki historyk, autor wielu książek m.in. odkłamujących historię, jak „Zbrodnie Wehrmachtu w Polsce”. Omawiany „Najazd 1939” jest szerszym zbiorem materiałów dotyczących tego zagadnienia, jak również ukoronowaniem dorobku autora, który ukazuje tu – bardzo obiektywnie – działania sił niemieckich i walczącej z nimi armii WP. Jest to bardzo szerokie ujęcie czynników politycznych, militarnych i społecznych, które miały wpływ na decyzje i działania Niemców w Polsce.

Mit o rycerskości Wehrmachtu utrzymywał się w społeczeństwie długo po wojnie. Spora część książki obala go, opisując zbrodnie niemieckie na polskiej ludności. Böhler w charakterystyczny dla siebie sposób prowadzi zajmującą narrację: prezentuje wspomnienia, cytuje archiwalne dokumenty, które świadczą o tym, że dowódcy niemieckiej armii często ślepo podążali za rozkazami Führera, a szeregowi żołnierze wręcz z dziką pasją zarzynali bezbronną ludność polską. Drugą stronę tego medalu stanowi obrzydzenie wybranych żołnierzy, którzy po latach zdecydowali się ujawnić swoje wspomnienia.

Nerwowa atmosfera wzmagana przez ideologie rasowe Ministerstwa Propagandy przekształciła zwykłą wojnę w walkę rasową z podludźmi, jednocześnie z góry zagwarantowana była bezkarność dokonywanych zbrodni. Autor wymownie udowadnia, że Niemcy wchodząc do Polski mieli gotowe listy – często tworzone przez sąsiadów folksdojczów – ludzi, których należało natychmiast zlikwidować. W czasie wojny i niedługo po niej w ten sposób zlikwidowano kilkadziesiąt tysięcy osób polskiego i żydowskiego pochodzenia.

Dodatkowym ważnym elementem „Najazdu 1939” jest przedstawienie zarysu historii niemiecko-polskiego sąsiedztwa. Zwłaszcza w 20-leciu międzywojennym, gdy Niemcy, traktując Polskę jako państwo sezonowe, jednocześnie rozwijali dyplomatyczne kontakty na mocy paktu o nieagresji.

Książka nie jest wolna od wad. Zwłaszcza w części, w której Böhler przedstawia ogólnie znane mity o konflikcie. Niestety niektóre z nich zamiast obalić – utrwala, co nie do końca zgodne jest z historią. Niemniej autorowi należy się uznanie za próbę odkłamania powszechnie znanej historii, którą większość ludzi zna jedynie jako prostą historię walki o honor. Ta pozycja to bardzo udane opracowanie zebranych dokumentów, również najnowszych – co sprawia, że jest aktualna, a wyciągane wnioski pokrywają się z tymi zawartymi w innych opracowaniach, np. w „Niemieckim Katyniu 1939” Ireneusza T. Lisiaka.


[Tekst pochodzi z mojego bloga]