Wojciech Wencel (ur. 1972) – poeta, eseista, krytyk literacki. Absolwent polonistyki Uniwersytetu Gdańskiego, redaktor „Frondy” i „Nowego Państwa”, stały współpracownik dwumiesięcznika „Arcana”. Autor książek poetyckich: „Wiersze” (1995), „Oda na dzień św. Cecylii” (1997), „Oda chorej duszy” (2000), „Ziemia Święta” (2002), oraz zbioru szkiców „Zamieszkać w katedrze” (1999). Laureat Nagrody Fundacji im. Kościelskich, Nagrody im. Kazimiery Iłłakowiczówny, Konkursu Poetyckiego im. x. Józefa Baki, Nagrody im. ks. Janusza St. Pasierba i Nagrody Artusa; nominowany do Nagrody Nike i Nagrody im. Józefa Mackiewicza. Mieszka w Gdańsku-Matarni.

„Przepis na arcydzieło” to zbiór szkiców o ciągłości sztuki chrześcijańskiej, od późnego Średniowiecza do czasów współczesnych, publikowanych w latach 2000-2003 na łamach „Frondy” i „Nowego Państwa”. Odwołując się do scholastycznych ideałów twórczości, autor stara się zbudować pomost pomiędzy „dziełami wiecznymi” Dantego i odczytanego w duchu chrześcijańskim Wergiliusza a dwudziestowiecznymi tekstami Mastersa, Maritaina, Eliota, Eliadego, Brodskiego, Venclovy, Miłosza i Rymkiewicza. Czytelnik znajdzie tu również eseje o sztuce Fra Angelico, Rafaela, Botticellego, Boscha, Memlinga, Bruegla, de Hoocha, Vermeera, rosyjskich pejzażystów XIX wieku, Milleta i Gaudíego. Interpretacje konkretnych dzieł stają się dla autora podstawą rozważań o relacjach między wiarą a pięknem, sztuką a moralnością, tradycją a nowatorstwem, duchem prowincji a duchem metropolii, kulturą Południa a kulturą Północy. W tle rysuje się krajobraz zsakralizowanej Matarni i pobrzmiewają słowa Jana Pawła II z „Listu do artystów”. Poeci i malarze, którzy otrzymali dar widzenia, mają pomóc swoim siostrom i braciom w odkryciu rzeczywistości duchowej, przemienić to, co niewidzialne, w zmysłowy konkret. Książka jest świadectwem głębokiej wiary w możliwość pełnienia tej misji w dzisiejszym świecie.

[Wydawnictwo Arcana, 2003]