Powszechnie wiadomo, że trening czyni mistrza. Dotyczy to każdej dziedziny życia i zawsze się sprawdza. Oprócz wykonywania ćwiczeń, trzeba jednak zdobywać wiedzę albo ją systematyzować. Ostatnio więc przeczytałam książkę Katarzyny Bondy „Maszyna do pisania”. Sporo dobrego o niej słyszałam, zatem należało się skusić i zainwestować w tę pozycję. Czytałam ją jak najlepszą beletrystykę, choć to przecież poradnik. Wciągnęła mnie, bo autorka potrafi „uwieść” czytelnika. Dla każdego, kto zajmuje się pisaniem, to chyba obowiązkowa lektura. Pozwala nie tylko usystematyzować wiedzę na temat konstrukcji powieści, fabuły, bohaterów, lecz także zastanowić się nad własną twórczością (o ile już taka jest) i stosunkiem do tego, co się tworzy.

Bonda przestrzega przed popadaniem w samozachwyt, odradza onanizowanie się własnym tekstem, ale też nie wpędza człowieka w kompleksy, działa wręcz motywująco.

Umiar i zdrowy rozsądek sprawdzają się wszędzie. Autorka wskazuje różnice pomiędzy grafomanem a pisarzem. Jej zdaniem, jedna książka nie zmienia autora w pisarza. Ważniejsze są tu: stan umysłu, sposób życia i postrzegania świata. Woda sodowa uderzająca do głowy po debiucie niczym dobrym nie może się skończyć. Wrzucanie na Facebook fragmentów nowych powieści, kiedy jeszcze pierwsza dobrze nie weszła na rynek, chwalenie się nowymi pomysłami, to nie najlepsza droga. Rozczarowanie może być bardzo bolesne.

W zasadzie czytając poradnik Bondy, znalazłam w nim tylko potwierdzenie własnych refleksji i doświadczeń. Pomógł mi też uporządkować wiedzę na temat konstrukcji powieści.

To jedna z najlepszych książek na temat pisania, jakie poznałam, a przeczytałam ich sporo. Oczywiście większość autorów pisze o tym samym, bo trudno tu wymyślić coś nowego, ale ważne jest, w jaki sposób. Bonda, moim zdaniem, zrobiła to rewelacyjnie.

Polecam.


[tekst został również opublikowany na moim blogu]