Problemy związane z moją niepełnosprawnością są nieodłączną częścią mnie samej. Mimo że chwilami potrafię odciąć się emocjonalnie od rozmaitych mechanicznych awarii, nie zawsze jestem w stanie zachować dystans wobec innych aspektów mojej niepełnosprawności. Czasami, na przykład, odczuwam wielki żal, że nie mogę nalać sobie lemoniady, kiedy chce mi się pić, rozmasować Kenowi pleców, kiedy boli go kręgosłup, albo pójść z nim na wspinaczkę po górach. Kenowi również ciężko się z tym pogodzić. W takich chwilach pozostaje nam tylko westchnąć i przypomnieć sobie nawzajem: "Pamiętasz? Kiedy się pobieraliśmy, przyjęliśmy zasadę: jeśli mnie kochasz, musisz pokochać moją niepełnosprawność".

Bliska więź z niepełnosprawnym przyjacielem może stać się odkryciem, czym jest prawdziwa miłość. Jeżeli będziemy postępować tak, jakbyśmy służyli samemu Bogu, każdy nasz dzień może nabrać sensu, blasku i radości.

[Vocatio, 1993]