Książka ta pokazuje naturalną potrzebę boga i ziemi. Przeciwstawia naturalną pierwotną dzikość cywilizacji i religii. Pokazuje walkę starego z nowym, instynktu z rozumem.

Główny bohater, John Wayne, czuje głód ziemi. Na wschodzie, gdzie jest coraz więcej ludzi, nie może znaleźć sobie miejsca. Osiedla się więc na dziewiczych obszarach Kalifornii. Wcześniej żyli tam Indianie i Meksykanie, lecz teraz tereny te są opuszczone. Zakłada tam gospodarstwo, a będąc daleko od miasta, żyje zgodnie z tym, co podpowiada mu instynkt.

John Wayne nie jest zwyczajnym człowiekiem, czuje więcej i inaczej niż większość ludzi, choć sam nie rozumie, dlaczego. Jest kimś na kształt pogańskiego kapłana, szamanem, który ma w sobie olbrzymią siłę i moc pociągania za sobą innych, choć sam nie wie, w którym kierunku ta moc zmierza. Jego brat, Burton, jest jego przeciwieństwem. Obsesyjnie religijny, upatruje we wszystkim, nawet w katolickich obrzędach, działania szatana. Bracia mieszkają blisko siebie, więc musi w końcu dojść do starcia.

Powieść ta, podobnie jak inne dzieła Steinbecka, jest bardzo bogata - w opisy, w spostrzeżenia, w dobrze przemyślane i głębokie zdania. Obraz, który maluje jest piękny - ciężkie, płodne lata urodzaju, trudny czas suszy, przewijanie się pór roku. Bohaterowie też są niebanalni - szczególnie utkwił mi w pamięci stary człowiek nad brzegiem oceanu, który wywnioskował z map, że jest ostatnią osobą na ziemi, która widzi zachód słońca, w związku z tym znalazł cel w życiu - co wieczór składa słońcu krwawą ofiarę, aby wzeszło następnego dnia.

Motyw ofiary, oddawania należnej czci ziemi, przewija się do ostatnich stron. John Wayne czuje, że przez zaniechanie tych praktyk natura odwróci się od człowieka. Jednocześnie ich kontynuowanie powoduje gniew brata i inne nieprzewidziane konsekwencje.

Książka może nie być szczególnie łatwa w odbiorze, aby w pełni cieszyć się jej walorami, poleciłbym ją tym, którzy już zasmakowali w twórczości Steinbecka.